huishoudelijk

Ik loop hier, in wordpress, ook nog een beetje rond als een kat in een vreemd pakhuis. Het bevalt me wel. De bij toeval gekozen layout past goed bij mij.
ik kriig uitleg over hoe het moet via filmpjes. State of the art, zou ik zeggen.
Wat nieuw is, althans voor mij, is dat ik reactie kan ‘modereren’, als dat een Nederlands woord is. Ik mag ze zien, voor ik ze toelaat. Hm. Wow. Mocht jouw reactie er niet meer zijn, dan heb ik waarschijnlijk op een verkeerd knopje gedrukt. Ik vind het allemaal wel open en zo. Of je moet een racist of homofoob zijn, dan loop je kans er niet in te komen. Als ik op het juiste knopje druk.
Ik ga verder op pad om te ontdekken hoe ik hier foto’s plaats etc. en of ik iets (niet veel) kan veranderen aan de lay-out.
Maar vooralsnog voel ik me hier gewoon thuis. En ik ben erg blij met jullie reacties.
Want schrijven op een blog zonder lezers is zeilen zonder wind.

Claustrofobie

De hand is een wonderlijk en bijzonder instrument, en waarschijnlijk door de meesten zwaar onderschat.
Het doet veel voor ons zonder nadenken: deuren, tassen, sleutels, knopjes, kurken, messen, keyboard, knopen, gulp, strijken, aaien, liefkozen, schrijven, vasthouden: ik noem maar wat, want die lijst is oneindig veel langer dan u en ik beseffen.
Zonder gebruik van mijn rechterhand (hetgeen een lang verhaal is dat een ander blog verdient, maar het ging om operatie, gips, verband, hechtingen, infectie) was ik redelijk onthand. In de eerste week had ik de hulp nodig van lief om mijzelf aan te kleden. In week twee ging mij dat wel aardig af, maar inmiddels had ik ook een ontsteking in het onderbeen (opnieuw een lang verhaal, maar dat ging om het narcose infuus in mijn enkel) en dus kon ik nauwelijks staan of lopen, en dan komt het gebrek aan je rechterhand niet echt goed uit.
Oud worden, gromde ik, potverdomme.
De linkerhand moest aan de slag, en de linkerhand vond dat maar niets. Typen was vreemd: niet alleen miste hij letters maar soms complete woorden; ik moet toch eens opzoeken hoe die hersenen dat doen.
Dit alles (en het is nog steeds niet over!) viel samen met het in coma gaan van mijn vertrouwde weblog.
En een gevoel van claustrofobie overviel mij: opgesloten in mijn lijf, letterlijk en figuurlijk. Ik kwam er niet uit: monddood, schrijfloos, en aan de bank gekluisterd. De nachten waren het ergst: dromend van een genezen hand, en rond drie uur wakker worden en ontdekken dat zenuwen meer wakker zijn dan jij, en die hand lag op het kussen naast mij, onveranderd.
Een werkeloze, nutteloze hand. Een opgezwollen, kloppende hand. Een hand die het wil uitgillen bij een simpel contact, had hij een mond.
En over dit alles niet kunnen schrijven, omdat de kloothommels van weblog.nl hun zaakjes niet op orde kregen.
(Ook dat zou een blog verdienen, ware het niet dat ik wel klaar ben dat gespuis. Teveel emails, teveel IT-geblaat, teveel emotie.Mijn 5 jaar archief bestaat nog, maar is vooralsnog niet oproepbaar. )
Net als Jan van Stroomopwaarts, die dankzij een ernstig ongeluk een tijd heeft doorgebracht aan de zijlijn (en zijn situatie is onvergelijkbaar met de mijne!) kreeg ik wat tijd om na te denken. In mijn geval ging dat over het belang van mijn weblog, en schrijven.
En natuurlijk over het natuurlijke verval van het lijf.
Het is tenslotte herfst.

Proloog

Ook zonder Achterob ging het Vaderland onverdroten voorwaarts.

Daar was bijvoorbeeld het fotomodel, dat met moeite werd gered uit de klauwen van het Kadaffi-regime. Ze dacht te scoren met een van de zonen van Kahdaffi, en vloog naar Tripoli, zo’n beetje in de tijd dat de zaak echt begon te escaleren. Haar moeder meldde via de Telegraaf (meen ik) dat haar dochter van een balkon was gevallen en in coma lag. Het bleek later een gebroken arm. Uiteindelijk werd ze gered door, alweer!, een Telegraaf meneer, die ze niet eens bedankte.
Ik schat dat een paar honderd bomen zijn geveld om dit nieuws aan de wereld te brengen.
Niks meer van gehoord.
En toen was er Norbert van der Sluis, zogenaamd priester, die weigerde de mis te lezen voor iemand die euthanie had gekozen. Ik schreef daar, in de afwezigheid van mijn blog, een venijnige parabel over, maar die bewaar ik misschien voor later. Hoewel, wie weet nu nog wie Norbert is? De man moest zich diep schamen.

Het ‘Doe eens normaal, man!’ van Geert Wilders EN de reactie van de Minister President van het Koninkrijk Der Nederlanden: “Doe zelf eens normaal!” hadden de wereldpers moeten halen. Dat soort bliksemdialogen horen thuis in de speeltuin tussen 8-jarigen, niet in de Tweede Kamer.
De echte discussie verdween onder de tafel, en de pers kon enkel schrijven over deze straatwaardige interactie. Het heeft stemmen gekost aan beide kanten, maar de echte verliezer was natuurlijk de waarde en de inhoud van het debat, en het aanzien van de Volksvertegenwoordiging.

We laten het verdwijnen van Rita Verdonk maar even onbesproken; ik heb vaak over haar gesproken en geschreven, en ik ben blij met haar vertrek.

De knieval van Gerd Leers, zucht.

Er was meer.

Oja, iets met mensen die met poedels naar de Tweede Kamer kwamen omdat iemand was vergeleken met een poedel. Dat is ook Nederland. Bonbon moet in de tram mee naar het Binnenhof voor een poedeldemonstratie, omdat …nou ja…En iets met PVV wethouders die zichzelf inhuren (!) voor advies zodat ze een flink extra salaris opstrijken.

En nu dan een jongen die wordt teruggestuurd naar Angola, dat zijn land niet is.

Ik surf af en toe naar Youtube, waar ik Koefnoen kan zien. Ik weet niet of zij nog bestaan, of iets soortgelijks maken. Soms weet ik niet of ik kijk naar Koefnoen, of de Nederlandse werkelijkheid.

Een nieuw begin

Hier zou het moeten beginnen. Achterob opnieuw.

Hello world!

Welcome to WordPress.com. After you read this, you should delete and write your own post, with a new title above. Or hit Add New on the left (of the admin dashboard) to start a fresh post.

Here are some suggestions for your first post.

1. You can find new ideas for what to blog about by reading the Daily Post.
2. Add PressThis to your browser. It creates a new blog post for you about any interesting  page you read on the web.
3. Make some changes to this page, and then hit preview on the right. You can always preview any post or edit it before you share it to the world.