Proloog

Ook zonder Achterob ging het Vaderland onverdroten voorwaarts.

Daar was bijvoorbeeld het fotomodel, dat met moeite werd gered uit de klauwen van het Kadaffi-regime. Ze dacht te scoren met een van de zonen van Kahdaffi, en vloog naar Tripoli, zo’n beetje in de tijd dat de zaak echt begon te escaleren. Haar moeder meldde via de Telegraaf (meen ik) dat haar dochter van een balkon was gevallen en in coma lag. Het bleek later een gebroken arm. Uiteindelijk werd ze gered door, alweer!, een Telegraaf meneer, die ze niet eens bedankte.
Ik schat dat een paar honderd bomen zijn geveld om dit nieuws aan de wereld te brengen.
Niks meer van gehoord.
En toen was er Norbert van der Sluis, zogenaamd priester, die weigerde de mis te lezen voor iemand die euthanie had gekozen. Ik schreef daar, in de afwezigheid van mijn blog, een venijnige parabel over, maar die bewaar ik misschien voor later. Hoewel, wie weet nu nog wie Norbert is? De man moest zich diep schamen.

Het ‘Doe eens normaal, man!’ van Geert Wilders EN de reactie van de Minister President van het Koninkrijk Der Nederlanden: “Doe zelf eens normaal!” hadden de wereldpers moeten halen. Dat soort bliksemdialogen horen thuis in de speeltuin tussen 8-jarigen, niet in de Tweede Kamer.
De echte discussie verdween onder de tafel, en de pers kon enkel schrijven over deze straatwaardige interactie. Het heeft stemmen gekost aan beide kanten, maar de echte verliezer was natuurlijk de waarde en de inhoud van het debat, en het aanzien van de Volksvertegenwoordiging.

We laten het verdwijnen van Rita Verdonk maar even onbesproken; ik heb vaak over haar gesproken en geschreven, en ik ben blij met haar vertrek.

De knieval van Gerd Leers, zucht.

Er was meer.

Oja, iets met mensen die met poedels naar de Tweede Kamer kwamen omdat iemand was vergeleken met een poedel. Dat is ook Nederland. Bonbon moet in de tram mee naar het Binnenhof voor een poedeldemonstratie, omdat …nou ja…En iets met PVV wethouders die zichzelf inhuren (!) voor advies zodat ze een flink extra salaris opstrijken.

En nu dan een jongen die wordt teruggestuurd naar Angola, dat zijn land niet is.

Ik surf af en toe naar Youtube, waar ik Koefnoen kan zien. Ik weet niet of zij nog bestaan, of iets soortgelijks maken. Soms weet ik niet of ik kijk naar Koefnoen, of de Nederlandse werkelijkheid.