Claustrofobie

De hand is een wonderlijk en bijzonder instrument, en waarschijnlijk door de meesten zwaar onderschat.
Het doet veel voor ons zonder nadenken: deuren, tassen, sleutels, knopjes, kurken, messen, keyboard, knopen, gulp, strijken, aaien, liefkozen, schrijven, vasthouden: ik noem maar wat, want die lijst is oneindig veel langer dan u en ik beseffen.
Zonder gebruik van mijn rechterhand (hetgeen een lang verhaal is dat een ander blog verdient, maar het ging om operatie, gips, verband, hechtingen, infectie) was ik redelijk onthand. In de eerste week had ik de hulp nodig van lief om mijzelf aan te kleden. In week twee ging mij dat wel aardig af, maar inmiddels had ik ook een ontsteking in het onderbeen (opnieuw een lang verhaal, maar dat ging om het narcose infuus in mijn enkel) en dus kon ik nauwelijks staan of lopen, en dan komt het gebrek aan je rechterhand niet echt goed uit.
Oud worden, gromde ik, potverdomme.
De linkerhand moest aan de slag, en de linkerhand vond dat maar niets. Typen was vreemd: niet alleen miste hij letters maar soms complete woorden; ik moet toch eens opzoeken hoe die hersenen dat doen.
Dit alles (en het is nog steeds niet over!) viel samen met het in coma gaan van mijn vertrouwde weblog.
En een gevoel van claustrofobie overviel mij: opgesloten in mijn lijf, letterlijk en figuurlijk. Ik kwam er niet uit: monddood, schrijfloos, en aan de bank gekluisterd. De nachten waren het ergst: dromend van een genezen hand, en rond drie uur wakker worden en ontdekken dat zenuwen meer wakker zijn dan jij, en die hand lag op het kussen naast mij, onveranderd.
Een werkeloze, nutteloze hand. Een opgezwollen, kloppende hand. Een hand die het wil uitgillen bij een simpel contact, had hij een mond.
En over dit alles niet kunnen schrijven, omdat de kloothommels van weblog.nl hun zaakjes niet op orde kregen.
(Ook dat zou een blog verdienen, ware het niet dat ik wel klaar ben dat gespuis. Teveel emails, teveel IT-geblaat, teveel emotie.Mijn 5 jaar archief bestaat nog, maar is vooralsnog niet oproepbaar. )
Net als Jan van Stroomopwaarts, die dankzij een ernstig ongeluk een tijd heeft doorgebracht aan de zijlijn (en zijn situatie is onvergelijkbaar met de mijne!) kreeg ik wat tijd om na te denken. In mijn geval ging dat over het belang van mijn weblog, en schrijven.
En natuurlijk over het natuurlijke verval van het lijf.
Het is tenslotte herfst.