Geef mij je hand (1)

Zag ik daar een draadje spuug neerdalen van de smakkende lippen van de dokter, toen hij ook mijn tweede hand bekeek?

“What about this one?” lispelde hij.

“No.”, zei  ik. “One hand at a time.”

Hij bekeek de andere hand, de hand in kwestie, de hand waarop hij binnenkort ging opereren, de hand met de pink die fier omhoog wees, op een 45 graden hoek.

“You know…”, zei hij, “you know what this disease is.”

Ik knikte. Ik herinnerde twee woorden: tunnel en carpachio. Dat  laatste was natuurlijk verkeerd, want prachtige reepjes vlees konden hier niet gesneden worden, maar de aandoening (ik vind ‘disease’ een naar woord) is inderdaad bekend, en schijnt voornamelijk voor te  komen bij Europese mannen, en vaag herinnerde ik mij een woord als carpachio. Ik las over ‘koetsiersyndroom’ en ‘fishermen’s disease’. Iets groeit op de pees, die de vinger kromtrekt.

Als het beestje maar een naam heeft.

De dokter klopte mij bemoedigend op de schouder. “It will be all right.”

‘Mooi’, dacht ik. ‘Dat is mooi.’

We zaten in een achterafkamertje. De ontvangsthal van The International Clinic van het Beijing Friendschip Hospital had glimmende marmeren vloeren, varens in potten en witgeschorte verpleegsters achter een balie, waarachter diverse klokken het international element moesten benadrukken. Elke patient die hier zijn gezondheid kwam zoeken,  wist zodoende hoe laat het was in Londen en New York.

“But…”, zei Dokter Wang, en hij plaatste een vertrouwelijke hand op mijn knie, “you need to come the day before. For treatment. For care.”

Bliksemsnel overdacht ik mijn mogelijkheden. In mijn hoofd was dit een zeer snelle 20 minuten durende operatie, die zelfs, zo was mij verzekerd, kon worden uitgevoerd onder plaatselijke verdoving.

“Really?” rekte ik de bedenktijd.

Hij knikte somber. “That is the best.”

Nou ja. De verzekeringsman had mij verzekerd dat zij dit allemaal zouden betalen, ik had er geen omkijken naar.

“OK.”, zei ik, en Dr,Wang bevestigde de deal met een nieuw klopje op mijn knie, voordat hij zich wederom concentreerde op de computer, en met twee vingers mijn levensverhaal intikte in de annalen van het ziekenhuis.

Ik meldde mij bij de balie op de afgesproken dag, met mijn koffertje. Een dame achter de balie verwees mij naar een van de blauw lederen stoelen. Het was blijkbaar zwangerschapsdag. Ik had een boek meegenomen, maar kon mijn ogen niet afhouden van de rondwaggelende dames, hier en daar ondersteund door echtgenoten. De dame van de balie zocht mij op en gaf mij een thermometer. Ik moest dat even verwerken, maar begreep wat ze wilde. Ik opende  mijn shirt en schoof de thermometer in de oksel.

De schoonmaakster schoof haar grote zwabber in lange lijnen over het toch al glimmende marmer.  De televisieschermen toonden de kwaliteiten van het ziekenhuis. De thermometer zat in mijn oksel. Naast mij las een man de krant.

Na tien minuten kwam de baliedame de thermometer ophalen en noteerde mijn temperatuur op een clipboard. “Please come.”

De kamer had een TV (Chinese kanalen) een bank, een bed, een ijskast en een badkamer, compleet met tandenborstel, tandpasta, shampoo, en een kam. Een hotelkamer, goedbeschouwd.

Een zwerm zusters kwam binnen met een stapeltje papieren. Terwijl ik, gezeten achter het bureautje, invulde wat ik wist, stonden zij giechelend achter mij: leeftijd, gewicht, getrouwd of niet, telefoonnummer in geval van overlijden, religie, en of ik ook wilde lezen en ondertekenen welke bizarre gebeurtenissen het gevolg zouden kunnen zijn van deze ingreep: een lijst van narigheid die ik vluchtig doorlas. Een zin bleef hangen: “We will do our best to make this operation successful.”

Oh grutjes.