Geef mij je hand (2)

Kent u die films, waarin een groep goeduitziende jongelingen stelselmatig wordt afgeslacht door een maniak? De setting is meestal een zomerkamp, een kasteel in de bergen, of een verlaten ziekenhuis. Je wil steeds roepen: nee, uilskuiken, ga niet alleen op pad om een zaklantaarn vinden, nee dom wicht, blijf bij de groep! Maar ze doen het toch en eindigen meestal in stukjes op de vloer, na eerst wat ijselijke kreten te hebben geslaakt.

Mijn ziekenhuis bleek na 6 uur gesloten. Was het in de middag nog een komen en gaan van voornamelijk hoogzwangere dames; na zes uur zat er enkel een bewaker met zijn telefoon te spelen achter de balie waar het ooit bruiste van witgeschorte zusters. En ik ontdekte, oh horror, dat ik de enige patient was op de derde verdieping.

U weet dit misschien niet maar in China slaat men de 4e verdieping over. Het nummer vier klinkt als het Chinese woord voor Dood, dus in hotels, ons flatgebouw, en ook dit ziekenhuis, is dit probleem opgelost door het simpeloverslaan van nummer 4, of het hernoemen van de vierde verdieping in bijvoorbeeld 3G.

Op verdieping 5 (eigenlijk 4) herstelde een collega en vriendin van een zeer ernstig ongeluk. Ze was tegen de tijd dat ik daar even een nachtje kwam logeren al zeer aangesterkt, maar (en ook dit verdient een eigen blog) wij, de hele schoolgemeenschap en vrienden, hebben in het weekend van haar ongeluk serieus rekening gehouden met haar overlijden. Haar oma is overgevlogen vanuit Schotland om haar te ondersteunen, en op deze avond wist ik dat zij boven, op 5 (eigenlijk4) lekker zaten te tafelen met take-away. Ik ging dus maar even buurten, en kreeg een kippenbout in mijn handen gedrukt. Granny moederde over mij, die arme man met zijn hand.

“It’s going to hurt, dearie…”, zei ze, en gaf me nog maar een servetje. “I know, many men in my family had the same.”

Ik probeerde stoer te zijn, maar stoer kluiven op een kippebout terwijl Granny mijn kin wilde deppen was moeilijk.

Uiteindelijk keerde ik terug naar de derde.

Een duistere gang. Ik sloop naar mijn kamer, aan het einde, en sloot met een zucht de deur achter mij. Vanaf nu niets meer te eten, vanaf nu enkel water, of theen.

Dat was een idee. Maar waar vond ik water? Of thee? Ik loerde in de donkere gang. Ik keerde terug naar bed, en belde de zuster via de rode knop an het hoofdeinde.

Na vijf minuten stormde ze binnen, een struise matrone. “What’s is wrong?” bitste ze, en begon mijn lakens te herschikken.

“I wondered if you maybe have some tea for me?” zei ik.

“Tea?” Het klonk alsof ik haar gevraagd had voor acute oralse sex. “No!”

Ze bleef aan mijn laken frommelen. “Water, maybe?”

“There is a watermachine. There.” Ze wees naar de gang. “I don’t know…”, begon ik, en voelde me als het jongetje dat zijn moeder om een teddybeer vraagt.

“Ok.” zuchtte ze, en beende weg, om even later een glas water naast mijn bed te zetten. “Now sleep. Tomorrow operation. Rest.”

Ik was alleen met de Chinese TV, alleen op de derde verdieping, op een donkere gang.  Met een glaasje water, dat dan weer wel.