Huizenjacht

OK, die titel roept waarschijnlijk iets groters op dan dat we uitvoeren.
We gaan natuurlijk niet kopen in China. Een huis kopen in China (of een flat)is, gezien de bizarre huizenbubbel-situatie, absurd. Niet alleen zijn de prijzen belachelijk hoog, het huis (of de flat) hangt doorgaans met plakband aan elkaar.
Onze flat is opgeleverd in 2005, vlak nadat ik China verliet. Ik schat een krappe 100 vierkante meter, twee badkamers en drie slaapkamers, plus kleine keuken en een woonkamer. De verf bladdert, de plinten trekken krom, de vloer trekt op, en het dak van de buren lekt. In de huidige staat, zo vertelde mij de huisbaas, die de flat gaat verkopen, is de vraagprijs 3.200.000 RMB, een slordig $500.000. De huurprijs is zo’n 600 euro, wij zijn er tot nu toe nog mooi vanaf gekomen met 450 euro.
Het was dan ook te verwachten dat wij, nu we vriendelijk verzocht zijn om te gaan verhuizen, geconfronteerd worden met hogere huren. Je past je plafond aan.
Dus hebben wij de afgelopen weken veel flats van binnen gezien.
Ze zijn allemaal gemeubileerd. Dat valt niet mee. ‘Wat rookte je, toen je die meubels kocht?’, dacht ik vaak, “en als je nog wat over hebt, steek er een voor mij op, zodat ik kan zien wat jij zag.’
Grote genade. Frutsels, groen fluweel, bloemetjesgordijnen, bedden die lijken op een katholiek altaarstuk, en steevast de ijskast in de huiskamer.
Gelukkig ook plezierige uitzonderingen.
Dan begint de dans. Prijs, meubels, een betere TV, wie betaalt de kwitantie. (Dit laatste is een Chinees fenomeen: enkel met een zg. fapioa kan ik de huur claimen bij de baas. De fapioa betekent dat de huisbaas 5% belasting moet betalen. Meeste huisbazen willen dat niet, dus die 5% komt vaak bovenop de huurprijs. Niet als je te maken hebt het het team DD & Rob.)
In dit hele spel doen ook de ‘real estate agencies’ hun duit in het zakje. Zij worden betaald door de huisbaas (een maand huur) en leveren enkel het contact tussen ons en het pand. Mocht de huisbaas ter plekke zijn,dan zitten ze er bovenop, bang dat we direct contact leggen en dus huren via de huisbaas (wat hem een maand huur scheelt.) Dat is ons 1 keer gelukt, omdat de verhuurster (een fotomodel en TV presentatrice) Engels sprak en ik een geheime afspraak kon regelen. Helaas was zij de dame met het groene fluweel en de donkere meubelen. Inmiddels bedelt zij zich suf via de telefoon, en is de huurprijs alweer gezakt onder mijn plafond.
Arme DD. Hij krijgt tientallen telefoontjes per dag.
Het eind lijkt echter in zicht. Tot die tijd houden wij het hoofd extra koel.
Gisteravond leken we beet te hebben, maar de huisbaas, een norse rijke stinkerd, leit zich ontvallen dat hij binnen twee jaar het huis aan zijn ouders wil schenken. Kijk, daar doen we dus niet aan mee.
Rob zit nog wel wat jaren in China, en laten we hopen dat dit de laatste verhuizing in China is.