De oogst van deze donderdagavond was 1) een appartement dat wij eerder zagen, dank u wel, snel klaar, 2) een smerig hok met opklapbedden, dank uw wel, eveneens snel klaar, 3) een 130 vierkante meter paleis dat nieuw werd opgeleverd met wit maar wanstaltig tierelantijntjes meubilair, maar God, wat een plek!, 900 euro, was te overzien zonder de tierelantijnen, en 4) 130 vierkante meter rust en eenvoud.
Juist.
Strak afgewerkt, nieuw, ruim, groot, gordijnen zonder bloemen, keuken op mijn hoogte, uitzicht op de tuin, enorme kastruimte, wacht eens even…
Zouden wij het gevonden kunnen hebben?
“We can always negotiate the price.”, zei de jongen in het strakke pak van de Real Estate Agency.
Ik staarde verliefd naar de halogeenverlichting, de fraaie badkamers, de douche met regenkop, de smetteloze muren.
“Yes, yes.”, zei ik, “Please negotiate.”
Oh, ik ben in deze anderhalve week over pieken en door dalen gegaan, en ik wil daarom niet teveel mijn lot verbinden aan deze vondst.
Een verademing, deze flat.
Riemen vast, derhalve. Want er zijn altijd addertjes tussen de bamboestruiken.
achterob 