“Hallo huis.”, zeg ik tegenwoordig als ik thuiskom.
“Hallo Rob.”, bromt het huis terug.
Het huis wil niet dat wij vertrekken, en heeft spontaan de verwarming gestart. De zon, in winterstand, schijnt op een zondagmiddag heerlijk in de slaapkamer, als ik even een middagslaapje ga doen. De meubels zijn bijna vergroeid op hun plek. Huis is thuis geworden in de afgelopen 4 jaar.
Maar we hebben een nieuwe plek gevonden en over 5 dagen is het dozen pakken en wegwezen. De korte afstand van slechts 500 meter naar ons nieuwe huis wordt overbrugd door een vrachtwagentje en een paar harde werkers. Tegen die tijd zijn de muren daar geschilderd en staat ook de verwarming aan.
De nieuwe huisbaas gaf ons een aanzienlijke korting op de huur; onze huidige huisbaas geeft voor een habbekrats bijna al zijn meubilair aan ons mee: het zit ons even mee.
Klop even op iets van hout.
Het nieuwe internet kon niet worden geinstalleerd omdat het nog op de naam van de vorige huurder staat. Volgens mij kunnen we die beter door een huurmoordenaar laten uitschakelen en met het certificaat van overlijden een nieuwe account starten, dan de ambtelijke weg volgen.
(Terwijl ik dat schreef kwam DD binnen met het bericht dat de huurder is achterhaald, dat de account is afgesloten en opnieuw geopend in onze naam. En nog meer wind in de zeilen: we kregen er honderden maandelijkse minuten beltegoed bij? Ik snap niet hoe dat allemaal werkt.)
Een kleine aantekening: we hebben een aantal huisbazen ontmoet die geen ‘twee mannen’ in hun huis wilden. Dat leek even op iets van homo-discriminatie, maar dat bleek het niet te zijn. Bij ‘twee mannen’ dachten de huisbazen aan twee jonge honden die de zaak wel even gingen verbouwen. Dit was namelijk voordat ze ons hadden gezien.
Iedereen kan zien dat ik geen jonge hond ben. Na een dag school heb ik zeker geen energie over om mijn huis te verbouwen, in positieve of negatieve zin.
Wij komen nu in fase twee: de verhuizing. Mijn herinneringen aan eerder verhuizingen beloven een stressvolle dag die je enkel doorkomt met een flinke dosis geduld en acceptatie van het onvermijdelijke. Voor DD is het de eerste keer, en hij heeft werkelijk geen enkel idee wat hem te wachten staat.
achterob 
Verhuizen is waardeloos. Ik heb het enorm veel gedaan, maar mijn hobby is het nooit geworden. Niet zozeer dat andere huis, maar meer dat je aan zoveel dingen moet denken en dat je aan het regelen blijft. En dan alles weer een plekje geven.
Heel veel sterkte, jullie allebei. Kalm blijven en regelmatig gaan zitten om iets te eten en te drinken. Dat doordouwen is de pest.
ik ben in mijn leven 16 keer verhuisd. Ik wen er nooit aan. Maar gefeliciteerd met het nieuwe huis. En ach, een week nadat je er in getrokken ben ben al die sores alweer vergeten.