Ongebruikelijk

Ik heb (wat wij vroeger noemden:pleinwacht) ‘duty’ in The Secret Garden, een geweldige speelplek met rotspartijen en een zandbak, die eigenlijk de uitloop is van de verspringbaan. Op zonnige dagen is het daar een drukte van belang: groep 3,4 en 5 leerlingen scheppen zich door het zand en bouwen prachtige werelden.
Op deze dag zat een groepje Koreaantjes nogal flink te spitten en zand vloog in het rond. Ik gaf ze de eerste waarschuwing, en voor een tijdje ging het goed.
Daarna begonnen ze weer het zand op elkaar te scheppen, en ik verzocht het gezelschap de bak te verlaten en hun vertier ergens anders te zoeken.
Drie van de vier verlieten de zandbak, maar 1 bleef mokkend achter.
“I have asked you to leave, and I think you should make the right decision.”, zei ik.
“No.”, zei hij.
Het begin van een patstelling.
“I will give you a choice.”, zei ik. “You can leave the sandpit, and play somewhere else. Or you can come with me to the Ms.Clark.”
U kent Ms.Clark niet, maar zij is de adjunct-directrice , ook bekend als de IJzeren Dame, of, zoals ik haar liefkozend noem, “The Sergeant-Major.” en de meeste kinderen beginnen te beven als een rietje als haar naam valt.
Kijk, ik kende dit knaapje niet, en had wellicht wat meer geduld kunnen hebben en een soort van relatie op kunnen bouwen, waarna ik hem zover had kunnen krijgen dat meneertje zou gaan, maar nee: mijn instinct zij dat dat zou kunnen duren tot Kerstmis, zonder enig resultaat.
Hij zat te denken.
Hij stond op, en verliet, schoorvoetend, de zandbak.
Hij wandelde weg. Hij stond stil. Hij draaide zich om. Hij bukte, en raapte wat takjes op,een handje zand, een stukje boomschors.
Hij keek mij aan.
‘Hij zal toch niet…?’ dacht ik, verbouwereerd.
Ja, dus.
Hij deed twee stappen in mijn richting, mikte het in mijn richting.
In de seconde die volgde had ik hem beet, en werkte hem tegen de grond.
“Ms Clark it is.”, zei ik.
“No, no, no no no no…” gilde het ventje en wilde zich ontworstelen aan mijn greep op zijn polsen.
Ik zat inmiddels ook op de grond en seinde een collega in. Ik bedacht dat het geen goed plan was om een schreeuwend speenvarken door de school te dragen naar het kantoortje van de baas. En als Mohammed niet naar de berg kan, dan moet de berg maar naar Mohammed komen. Mijn collega belde de baas.
“I am sorry.”, piepte het ventje, terwijl hij aan mijn vingers peuterde.
“If you are sorry, you will show that by stopping this pulling on my fingers.”, zei ik.
Dat werkte.
We zaten roerloos naast de zandbak.
Ik knoopte een gesprekje aan. Hij vertelde zijn naam, informeerde naar het welzijn van mijn hand (die niet kon helpen) en af en toe begon hij weer nerveus te peuteren aan mijn vingers.
“Show me that you are sorry.”, zei ik, en hij hield op.
De baas kwam, en hoorde mijn verhaal aan, en ze was onthutst. “NO!”, zei ze tegen de kleine Koreaan, “You did not!”
Hij was sprakeloos. Hij wilde niet mee naar het kantoortje, maar ik dwong hem nogmaals met “Show me that you are sorry!” en als een lammetje ging hij mee.

Later vertelde de baas dat zijn ouders op de hoogte waren gebracht. En dat ze vond dat ik dit zeer bewonderenswaardig had behandeld. “Compassion and strictness.” zei ze, “I admire that.”
Want ja, ik voelde wel voor dat kleine Koreaantje, die zo dapper was dat hij twee meter meester wilde tarten. En dat hij geen woorden had om echt uit te leggen waarom.