Duw Achterob en 70 specialisten in een auditorium, en laat ons praten over onze geliefde onderwerpen: autisme, leerproblemen, emotionale intelligentie etcetera en we zijn in ons element.
Vandaag beleefde het Special Education Network In Beijing zijn eerste conferentie, en kwispelend gingen wij van lezing naar lezing naar lunch naar lezing naar lezing. Ik zeg kwispelend, omdat ik denk dat wat wij aanhoorden, hoe geweldig ook gepresenteerd, was vertrouwde kost, en niets is fijner dan te horen dat je eigenlijk al doet wat je zou moeten doen.
Dit soort conferenties zijn mede bedoeld om te netwerken, maar daar had ik vandaag niet zo veel zin in. Soms word je door de ruimte gestuurd, op een vrolijk muziekje, en als dat muziekje stopt moet je praten met degene die voor je staat. Over datgene dat net was uitgelegd.
Ik had een kater, als gevolg van mijn verjaardag gisteren, en katers (ik heb ze zeer zelden) maken mij tot een ongemakkelijk mens. Toen de muziek stopte, bitste ik tegen de Duitse dame die in mijn blikveld stond: “Nou, vertel maar.”
Zo maak je geen vrienden.
Mocht deze Duitse dame dit lezen, mijn excuses. Ik wilde gisteravond bijtijds naar bed, maar de vrienden in e baar bleven maar bijschenken, en je wordt maar 1 keer in je leven 52, en vooruit, nog maar 1, je kan nog niet naar huis…
Ik beloof beterschap voor de Special Education Network In Asia Conferentie, In Bangkok in februari.
achterob 
En ineens vind ik, dank zij Irene, je weer.