Bar (1)

“I can not tell you how happy I am that I found this bar.”, zei de man met de bolle wangetjes.
Hij had al een uurtje achter zijn bier gezeten voor hij het durfde mij aan te spreken.
Ik kan met een ieder een gesprek aanknopen, maar soms zie je klanten die eigenlijk wat tijd voor zichzelf willen, en ik heb daar een zintuig voor ontwikkeld.
Deze man, eerder aan mij beschreven door DD als een Mr.Bean look-alike, tuurde langdurig in zijn glas.
Maar via een serveerster maakte hij contact.
Hij bood eerst aan om piano te spelen tijdens onze kerstliedjesmiddag in december, maar ik kon hem vertellen dat we al een pianist hebben.
Daarna begon hij, natuurlijk, te vertellen over zichzelf, nadat ik hem op het juiste pad zette.
Brit, muziekdocent, mijn leeftijd, ongetrouwd, en pas vier weken in Beijing na een een baan in Afrika. Hij kreeg een baan op een internationale school die net haar deuren opende. Het duurde een hele tijd voor zijn visum kwam, maar uiteindelijk was hij dan hier, om te ontdekken dat er slechts 7 studenten waren, varierend in leeftijd van 4 tot 15. Met hem kwamen 12 andere leerkrachten, jonge honden, die het buitenland als een avontuur zagen, zich geen zorgen maakten over het gebrek aan leerlingen, en elke avond de kroeg opzochten.
“I live in an apartment somewhere in the north of Beijing.”, zei hij, “and there is nothing. No restaurants. No bars. No shops. I do not know how to get the gas working. I can not cook. I don’t speak Chinese. I am so glad I found this bar.”
Het werd nog een beetje erger. Omdat hij later arriveerde dan zijn ‘shipment’, heeft de douane zijn dozen geopend, en wilde alles verkopen. Iemand van het verhuisbedrijf heeft er voor gezorgd dat dit niet gebeurde, maar zijn spullen liggen nu in hopen ergens in een container, en hij krijgt het enkel terug als hij 3500 euro neerlegt, geld dat hij even niet heeft.
In zijn spullen zitten ook zijn fotoalbums van toen hij een kind was.
Je kunt een dergelijk verhaal niet met droge ogen aanhoren: een slechte baan, een matig salaris, je spullen bijna kwijt, en mogelijk geen baan na dit jaar. En dan ook nog eens hopeloos verloren in de grote stad Beijing, zonder hulp.
En waarom had hij zich bij een eerder bezoek an de bar aan DD voorgesteld als Mr.Bean?
“Ah…”, zei hij, en hij kalarde aanzienlijk op. “In Africa I used to put on these big plastic ears, and I would cycle through the village. And they all shouted. Mr. Bean! Mr. Bean! Ah, those were the days.”
Glinsterende ogen boven een verse bier.