Maak een thuis

Ik ben in China, maar, op hetzelfde moment, ben ik er niet.

Zo druk bezig met alles een plek te geven. Doos na doos bevat foto’s en boeken en objecten. Ik kan geen enkel fotoalbumpje in de kast zetten zonder even te kijken. Daar gaan weer tien minuten: New York, Uzbekistan, Alex, mijn 40ste verjaardag, de school toen hij net was gebouwd. De boeken zijn even een stiefkindje. Howel, ik had Fantastica van Merel Roze even in de hand (getekend oor Merel) en ik verhuisde die naar mijn nachtkastje. Nog maar eens lezen.

Zo druk met alles een plek geven. De stopcontacten in dit nieuwe huis zijn vreemd gezaaid. De keuken heeft er 10. Elk keukenapparaat dat ik zou willen verzinnen, vindt er zo een plekje. In de huiskamer moest ik sleutelen achter de televisie en onder de bank. Lampen zijn namelijk mijn alles. Ik ben een schemerlamp fanaat. Het wordt wel tijd voor een paar nieuwe, zag ik vandaag.

Zo druk met alles een plek geven. De kleren hebben allemaal hun hangertjes. De badkamers zijn op orde. Hoeveel medicijnen heeft een mens nodig? Laatjes vol, dus. Schilderijen staan nu nog gepakt in dozen, en ik zie kale muren, die eigenlijk ook wel prettig zijn, of toch niet? De keuken is gereed. De DVD speler is aangesloten.

Zo druk met alles. Buiten raast het verkeer op Jiang Tai Lu voorbij. Een leuke straat om naar te kijken, vanuit de keuken. Het wordt winter: ingepakte mensen op scooters en fietsen, stomende paarden met een kar met bakstenen, een dikke Mercedes toeterend. Vanaf de zesde verdieping kijk ik op China: een restant van een hutong, nieuwbouw, en de verwarmingscentrale die dikke rookwolken blaast. Ik zie de boomgaard rechts (de grens van Beijing zoals ik het ken) en de wolkenkrabbers links (richting het centrum).

Ik ben in China, maar druk met het maken van een thuis. Ik ben dus even niet in China.