De economische crisis heeft China natuurlijk al bereikt. Ik neem aan dat ik eerder schreef over de nieuwe belasting die China heft voor buitenlanders: 1100 euro per maand, vriendelijk genaamd The Social Insurance Tax. De Baas zag de bui hangen en vroeg iedereen in de school om input: waar denken jullie dat we kunnen bezuinigen?
Dat is beantwoord met een stortvloed van ideeen. En blijkbaar sloeg het aan, want wij krijgen, vraag mij niet hoe dat kan, een loonsverhoging het komend jaar. Hoe dat er in de toekomst uitziet?
Een aantal collega’s houdt het echter voor gezien. Dit gebeurt elk jaar en is niets vreemds: de meeste expats blijven voor een jaar of 3 of 4 op een plek en willen verkassen. Groenere weiden over de heuvel.
Een enkeling noemt de opkomende veranderingen binnen de school ( de kaarten worden opnieuw geschud, niks mis mee volgens mij), de meesten hebben het over de luchtvervuiling, de stijgende prijzen, en tja, gewoon de behoefte aan iets nieuws.
De wandelgangen zoemen. De uiteindelijke lijst van vertrekkers is niet bekend; pas half december wordt van ons een definitief besluit verlangd. Er wordt nagedacht, gesproken, gemijmerd, gemord. Er gaat veel in de weegschaal: school, salaris, leefomgeving. Een collega die deze week werd aangenomen voor het komend schooljaar op een school in Djakarta, moest een beter salaris afwegen tegen slechtere woonomgeving, maar wel met een hele goeie school.
De wandelgangen zoemen, maar dat gaat aan mij voorbij. Mijn baan is opnieuw gedefinieerd: groep 7 Learning Support. Dat zijn 110 kinderen, 1 gang, vijf lokalen. Ik ga niet meer naar de kleuters, hoef niet mee te denken met groep 6. Ik kan mij volledig richten op 1 grade. Dat is een flinke verbetering.
En ik zal wel eens mopperen over de vervuiling, of China. Maar verhuizen gaat voorlopig niet gebeuren, dank u wel. Mijn volgende verhuizing is naar de plek waar we gaan pensioneren.
achterob 