Het geringste laagje sneeuw heeft een verbijsterend effect op het verkeer in Beijing. Ik schrijf dat waarschijnlijk al jaren, maar ik blijf me verbazen.
Je zou het niet eens sneeuw mogen noemen. Zeker niet in mijn boek. Ik woonde in Almaty- Kazakhstan, waar we vrolijk, zonder morren, ploegden door een halve meter, bergopwaarts. En dat was gewoon in de stad, na het werk.
Nee, een dun laagje sneeuw in Beijing, dat lijkt op poeder, natte roos, flinterdun, en iedereen staat op de rem, de files groeien en de taxi’s verdwijnen uit het straatbeeld, want taxichauffeurs houden niet van sneeuw, of regen. Zij liggen liever bij moeder de vrouw onder de wol.
Op het werk gingen ook de alarmbellen af. Het naschoolse programma werd afgeblazen, en iedereen werd verzocht de school om 4 uur te verlaten. Op een vrijdagmiddag is dat niet tegen dovemansoren gezegd; ik zat tegen 4 natuurlijk al in de bar. Ik heb een dergelijk commando niet nodig.
Gelukkig kon ik vandaag eindelijk mijn financieel adviseur weer eens ontmoeten. Hij had ‘het weer getrotseerd’. Tja, weinig optimistisch te melden. Ik moest wat handtekeningen zetten, zodat al mijn investeringen in beter vaarwater komen. Goud, de betere metalen, u kent het verhaal. Hoezeer hij ook zijn best deed: we weten dat het appeltje voor de dorst wat is ingedroogd. Buiten hield de sneeuw een beetje op.
Inmiddels is alles opgelost in koude regen, gaan we morgen weer even in de zon, en pakt Vader Winter op maandag weer flink uit met, u raadt het al, natte sneeuw.
Die paniek over sneeuw, ik begrijp het niet, maar doe driftig mee. Ik moet wel, snapt u? Want als iedereen op een holletje naar huis gaat, inclusief de taxichauffeurs, dan zou ik wel eens moederziel alleen kunnen vastvriezen op een doodstille straat.
Investeren en de angst voor sneeuw. Op weg naar huis zag ik een duidelijk verband.
achterob 
Oh, dus Nederland is niet het enige land dat compleet vastloopt in zulke omstandigheden.