Knus en veilig

Knusheid, Nederlandse knusheid: het is samengevat in dat onvertaalbare woord ‘gezelligheid’.

Op weg naar de bank, een wandeling van 10 minuten door de wijk, kon ik mij weer eens verbazen over de kerstversieringen van de buurtbewoners.  Een compleet berglandschap met een werkend treintje in de vensterbank, bijvoorbeeld.

Op de TV lijkt het ook enkel over knusheid te gaan. De reclames laten zeer huiselijke tafereeltjes zien, met sneeuw op de ruiten en een dampende kalkoen op het damast.

De presentatoren van de diverse programma’s zijn bijna bedolven onder kerstgroen, versgehakte houtblokken en zilveren ballen.

En, grutjes!, ik geniet ervan.

Dit ligt waarschijnlijk aan mij: het is lang geleden dat ik in het vaderland was tijdens de kerst, EN mijn gemoedstoestand heeft wat behoefte aan een dosis kneuterige knusheid. Ik geef het maar eerlijk toe, dan hebben we het maar gehad.

Daarom valt het me waarschijnlijk ook op: wie een Saab koopt ziet ze overal rijden. Hoewel dat misschien momenteel even niet zo’n goeie vergelijking is.

Ik honger even naar die gezelligheid, en ik krijg het in flinke porties toegediend. Ik geniet van de mensen in de kroeg, van de wandeling door donkere straten terwijl je overal in huiskamers de kerstbomen kan bewonderen, van de binnenstad vol feestelijke etalages, en van de kerstboom op de Groote Markt met zijn twinkelende lichtjes. Alles is kleinschalig en geborgen. En toen ik gisteravond vanuit de toren van de Grote Kerk de Damiaatjes hoorde klingelen, vanouds het signaal dat Haarlem zijn stadspoorten ging sluiten, was ik ontroerd.

Er zijn geen poorten meer om te sluiten tegen de grote boze buitenwereld, maar die klokjes vertelden dat alles goed en veilig was.