Thuis

Ik moest stroopwafels inslaan, even kijken bij de boeken, een aftershave,…en toen ik zat uit te hijgen zag ik opeens een vriend. Een vriend die hier helemaal niet kon zijn! Hij zat in Kazakhstan, ergens ver weg in een bitterkoude woestijn. Maar…? Dat was hem!

“Donald!” riep ik. Hij liep door. “Donald!” schreeuwde ik. Hij draaide zich om.

“Excuse me?”

We gingen samen een biertje drinken. Hij was dus niet Donald, maar de doppelganger. Werkelijk, ik had een camera nodig om dit te bewijzen aan mijn vriend Donald, maar hier was jouw doppelganger.

Hij dacht dat ik hem hem uitschold voor doughnut.

Het was een makkelijke vlucht, die verrassend snel ging. De Franse dame naast me kon niet stilzitten. Ik landde een uur voor tijd. De vriend van DD was er al. Ik was snel thuis.

Daar bleek de voordeur beneden nu opeens gesloten. Er is een kaart voor nodig om die open te krijgen…? Ik blauwbekte slechts een minuut, voor iemand naar buiten kwam. Inmiddels via het kantoor beneden (en een flinke dosis gebarentaal) een kaart besteld, zodat ik niet meer voor een gesloten benedendeur kom.

Ach, de katten hebben mij gemist. Dat ik toch maar even eend utje ging doen in de middag, tegen alle gezonde adviezen in, vonden zij maar niks. Tommy is afgevallen.

Het bed is heerlijk. China is nog steeds gewoon China. DD zit in het zuiden even in de sauna om warm te worden. N. heeft kanker en stortte even zijn hart uit. S. probeert te bemiddelen tussen de bar en Achterob. De lucht is blauw, de vervuiling laag, de wind scherp.