Ze zitten in mijn hoofd en ik kom er niet los van. Daar is een verklaring vol: momenteel doe ik niets anders dan lezen. De korte verhalen van Paul Theroux beheersen mijn dag en nacht.
Zijn ‘koloniale’ verhalen doen mij denken aan die van F.Springer. Er wordt hier en daar gedronken op veranda’s, de lokalen worden bespot, op hun gevaarlijkheid ingeschat, versierd, of genegeerd.
Maar bovenal duwden die verhalen mij in de richting van de definitie van een expat. Een mens wil toch weten wie hij is, nietwaar.
Gisteravond dacht ik de gladde aal van het begrip bij de staart te hebben. Aan de stamtafel ging het over literatuur en expats. Het ging over heimwee in al zijn vormen, en over wie we zijn, in dit land, dat nu China is, maar morgen weer anders kan heten.
We snapten het, we zagen opeens helder onze plek, het gaf ons voldoening en rust.De definitie was verontrustend, maar correct.
(wordt vervolgd)
achterob 
Nou, ich bin gespannt š
und ich.