Op cursus

Zo heette dat ooit: je ging en paar dagen op cursus. tegwnoordig is dat anders: ik zat 4 dagen in Bangkok of all places met 200 leerkrachten in de Special Education Network in Asia conferentie: een 5 sterren hotel met alles drop en dran, en luisterde o.a. naar een professor, zelf autist, die uitlegde hoe het was om autist te zijn, en een zeer energieke mevrouw die in 1 klap al mijn planningsschema’s naar de prullenbak verwees en verving met 6 zeer nuttige en zeer logische schema’s, zo simpel dat ik me afvroeg: had ik dit niet kunnen bedenken?
Ik zal u niet vermoeien met de onderwijskant. Veel leuker natuurlijk was alles er om heen: het eten, de temperatuur, de roddels, de contacten met mensen die hetzelfde doen als ik in andere landen en steden en scholen.
Een collega werd ziek en bleek longontsteking te hebben. Ik miste hem vanaf dag 1. We zien elkaar weinig (hij werkt in Middle School en ik in Elementary School) en we zien elkaar veel te weinig. Op de laatste dag vonden we elkaar weer even: hij zwaar onder de antibiotica. Het had geweldig geweest als we samen wat biertjes hadden kunnen drinken.
Ik was op slag weer verliefd op Bangkok. Lekker chaotisch en vriendelijk, groen en tropisch, makkelijk te navigeren.
Vanmorgen pakte ikd e koffer, en pas op het vliegveld en inde rij voor de douane (en dat was een lange rij dankzij de recente bomaanslagen) ontdekte ik dat ik mijn jas had achtergelaten in het hotel. Ik belde met de receptie, en ze vonden mijn jas. Ik glipte uit de rij van de douane (zeer verdacht gedrag!) en wachtte buiten het vliegveld op mijn jas, die keurig werd bezorgd.
Thailand, the land of smiles.