Philip van Drunen Littel

Ergens in 2008 leerde ik Philip kennen, in een groepje Nederlandse studenten, tijdens mijn invalwerk op de Western Academy. We moesten ons ploegen door de Heren van de Thee van Helle Haasse, en dat was niet gemakkelijk. Zeventienjarigen zitten niet te wachten op dit soort proza. Ik deed mijn best. Zij ook.

Ik ontmoette Philip weer bij zijn afstuderen in 2009. Ik was surveillant tijdens de examens in de gymzaal. Een gespannen sfeer, natuurlijk, maar ik kon het af en toe wat ontdooien. En een Nederlands schouderklopje na de gedane klus en een knipoog, deden wonderen.

Ik zag hem nog een keer in de kroeg, in gezelschap van een meisje. We proostten, we deelden een school, en een paar ervaringen.

Een beetje slungelig, en altijd aardig. Beleefd, maar altijd, zoals dat hoorde, uitzoeken waar de grenzen lagen. Een mooie vent, en vrouwen smolten.

Philip van Drunen Littel, vanmorgen onverwachts in zijn slaap overleden.