”Ik baal er net zo van als u”, zei hij in zijn wekelijkse persconferentie. ”Het liefst vertel ik wat u er allemaal gebeurt, maar in het belang van het proces.
En het is ingewikkeld, we hebben een groot probleem op te lossen. Eén van de grootste, zo niet het grootste probleem waar ooit een kabinet zich voor gesteld heeft gezien, ook in bijzondere politieke constellatie. Dus in het belang van het proces doe ik verder geen mededelingen.”
Ik zag vandaag, op mijn innerlijk netvlies, onze Minister-President, als een 12-jarige, op de fiets, in de stromende regen, op weg naar school. In zijn rugzak zit de Bos Atlas. Het ding weegt een ton.
Hij baalt. Hij baalt als een stekker. Gisteren had hij niks beters kunnen verzinnen als: “Doe zelf eens normaal, man!” toen de grootste bullebak van de school hem weer eens in het fietsenhok belaagde. Vandaag baalt hij.
Onze Minister-President lacht veel, spreekt de taal van zijn jeugd, en is een ras politicus. Hij baalt ervan dat hij niets kan zeggen over wat in de achterkamertjes van het Catshuis wordt geregeld.
Het contrast tussen het woord ‘balen’, en ‘het grootste probleem waar ooit een kabinet zich voor gesteld heeft gezien’ ( mijn tenen gaan in een kramp als ik dat lees) is enorm.
Ja, ik denk dat ik weet wat mij verontrust: het jongetje Rutte dat zich bedient van het woord ‘balen’ is datzelfde jongetje dat worstelt met met een van de grootste problemen uit de parlementaire geschiedenis.
achterob 