Gevallen (2)

“”Van Agt heeft nooit in de gedoogconstructie met de PVV geloofd. ”Ik ben dit blijven voorspellen, en de laatste maanden met verdichting, dat de elastiekjes waarmee dit vehikel werd samengehouden, zouden knappen.””” (citaat Nu.nl)
Een beter beeld kon ik niet verzinnen. En hoezeer ik de zalvende toon van Van Agt altijd varafschuwde, moet ik toegeven dat zijn inzicht en vooral de manier waarop hij het in typisch Van Agt taal giet, erg goed is.

Ik denk dat ik mij maar eens registreer als kiezer, waarmee ik mijzelf tegenspreek. Ik verkondig altijd dat, omdat ik niet in Nederland woon, niet zou moeten stemmen. Hoe kan ik jullie, vrienden en familie in Nederland, opzadelen met mijn keuzes? Maar ik ruik een verandering in de wind, een koers wijziging, en ik draag graag mijn steentje bij.
Ik ga niet zo ver als een van mijn FB vrienden die dreigt elke PVV stemmer op zijn vriendenlijst eraf te schoppen. Ik denk dat iedereen mag doen en laten wat ie wil in het stemhokje. Het is jammer dat ik de discussie niet aan kan gaan met mijn vrienden in Nederland. Onder wie weinig of geen PVV stemmers zitten. Denk ik.

Het is ook moeilijk op deze afstand om te voorspellen wat er nu gaatgebeuren. Wilders is vandaag opvallend rustig. Ik denk dat het in de binnenkamertjes van de PVV fractie een mix is van borstgetrommel en wonden likken. Ze zijn minder heldhaftig uit de strijd gekomen dan Wilders misschien hoopte.

Is een link kabinet slecht voor Nederland? ik denk natuurlijk van niet. En ook dat kabinet moet moeilijke keuzes maken, die pijn doen.
Maar laten we hopen dat onderwijs, kunst en de moslims met rust gelaten worden.

Gevallen

Het is natuurlijk een pokerspelletje, die politiek. Nu het kabinet gevallen is, kijkt iedereen snel in zijn kaarten. Hoe sterk zijn ze?
Wilders dacht sterke kaarten te hebben, maar zijn partij verkruimelt ietwat. En zijn AOW-kaart werd al snel aangepakt door de bond van ouderen. Ontmaskerd.
Henk en Ingrid bleken toch niet zo oud te zijn.
Ik vind de tweets van Geert wel vermakelijk.
Hij verwijt iedereen het Zwarte Pieten, (dat is oud!) maar doet het zelf. Kroes gooit hem wat verwijten voor de voeten (en die waren nogal steekhoudend) en daarop had zelfs de twitterende Geert niks terug.
Ik las vandaag zijn beschrijving van het bezoekend staatshoofs van Turkije, en dat was niet misselijk.
Zo’n man, die dat soort woorden twittert, mag niet en kan niet deelnemen in een democratisch verkozen regering.
Hij is nu gevallen, en laten we nu alsjeblieft overgaan tot de orde van de dag. De PVV in de oppositie is geweldig. Maar laat nu eens de echte regering van Nederland zijn werk doen.
Sorry Henk en Ingrid. Gegokt op de verkeerde kaarten.

De breuk

Er waren in huize Achterob gisteravond twee redenen voor een klein feestje. De ene, en persoonlijk meest belangrijke, moet ik hier ongenoemd laten.
De tweede: dat Wilders eindelijk heeft gebroken met het kabinet. Op Nu.nl stond een vijf minuten durende persconferentie, waarin Wilders als een malloot zijn duidelijk ingestudeerde zinnetjes bleef herhalen.
“De ouderen gaan bloeden in hun portemonnee.” Knap moeilijk, als je er over nadenkt.
Terwijl ik dat zat te bekijken, kon ik mij niet herinneren dat Henk en Ingrid al zo oud waren. Sinds wanneer is Wilders opeens zo begaan met de ouderen?
De rug rechtgehouden, ook alweer zo’n politieke dooddoener/slogan. Alsof die PVV-rug al niet heeft meegebogen, van links, naar rechts, naar voren en huppakee, nu staat ie recht.
Een journalist vroeg iets over migratie, maar dat werd onmiddellijk terzijde geduwd. De PVV, de partij met slechts 1 punt op de agenda, bleek opeens pal te staan voor de ouderen.
Wilders was alvast begonnen met de campagne.

Vergaderen

Af en toe ontgaat me de lol in het onderwijs. Zoals vandaag. Een dag waarop mijn departement bijeen kwam om de hele dag, en ik herhaal, de hele dag te vergaderen over…tja…wat eigenlijk?

De agenda was zo vaag en breed, dat alles mogelijk was, en omdat alles mogelijk was ging mijn brein al na een half uur (en dat was negen uur vanmorgen) eerst in de spreidstand, en toen in de switch-off mode.

Rond tien uur merkte ik op dat we ongeveer een uur achterliepen.

Ik heb niets tegen mensen met ADHD, integendeel, ik vind ze doorgaans interessant en boeiend. Maar met een clubje ADHD’ers kan mijn rechtlijnig denkend brein het al snel niet meer volgen. Vandaar eerst de spreidstand, en toen de beschermende “Wij-er-even-tussenout-voor-de-reclame”-positie.

Rond 11 uur begreep ik dat die paar agendapunten waar ik flink mijn tanden in wilde zetten, waren verdwenen (“want we lopen een beetje achter…”)

Tijdens de lunch plaatste ik mijn voorhoofd op de tafel, en dacht aan een koud biertje.

De middag was gelukkig in handen van iemand anders. Ik mocht ook even meedenken en iets uitleggen.

Daarna een nieuwe vergadering over ‘basic math facts’, noem het maar het optellen en aftrekken onder de 10 en de tafels. Ook daar kon ik mijn steentje bijdragen. Toen dat rond half vijf klaar was, mocht ik aanschuiven bij een IT-bijeenkomst, opgezet over het nut en doel van de IPad. Het was minder vervelend dan ik dacht.

Toen was het 7 uur, en was mijn brein geheel klaar.

Ik bedoel: ik mis de leerlingen, de praktijk, de dagelijkse gebeurtenissen van de klassen.

Ik weet drommels goed we het enkel goed kunnen doen als wij, leerkrachten, met elkaar praten over wat we doen. Dat belang onderstreep ik van harte.

Maar vandaag gingen nogal wat uren verloren aan monologen over stokpaardjes van mensen die liever buiten de klas leven, dan erin, die houden van goochelen met nummers en vrolijk theoretiseren over kwalitatieve oudergesprekken (terwijl ik ze in de praktijk zo heb zien blunderen, dat het me een week kostte om de scherven op te vegen!), die, kortom, willen klimmen op die ladder op weg naar ‘management-posities’, omdat het eigenlijke lesgeven waarschijnlijk saai is geworden, en leerlingen niet meer zijn geworden dan een test-object of een percentage.

En laat ik erg duidelijk zijn: ik schreef dit niet om te verklaren dat ik zo’n goeie leerkracht ben die enkel denkt aan zijn kinderen. Nee, Ik denk gewoon dat het onderwijs af en toe dreigt te verzuipen in een enorm blah-blah, en een nogal kostbaar blah-blah. Tien mensen rond de tafel, die allemaal vervangen moeten worden.

Het voelde verdomd goed omdat eens op te schrijven.

De geruchten

Het verspreiden van valse geruchten is enige tijd geleden door de Chinese regering verboden. Websites en blogs die dat toch doen, worden een tijd geblokkeerd.

Enkele weken geleden deden de geruchten de ronde op de Chinese blogs over tanks in de straten van Beijing, meer politie op straat en een mogelijke coup in de partijtop. Al snel gingen de roddelaars op slot, wat weer leidde tot meer verontwaardiging, en de vraag: dus, is het waar of niet?

Een week later mochten de blogs weer open. Dat was aanzienlijk sneller dan iedereen verwachtte. Probeerden de autoriteiten de middenweg te vinden? Muilkorven, aan een strakke lijn of een hondentraining voor die internet-pitbull?

De partij heeft dilemma’s op te lossen. Het minimum loon is verhoogd, hetgeen de lokale economnie steunt, maar voor buitenlandse bedrijven, die leunen op goedkope arbeidskrachten gaan de kosten omhoog, waardoor die hun heil gaan zoeken in landen als Indonesie en India. Een stijgende werkeloosheid en het gemor daarover is het laatste waar men op zit te wachten. Zoals een vriend onlangs opmerkte: het onderwijssysteemin China levert onvoldoende hoger opgeleiden op: een bijkomende factor.

Ik ben geen econoom, en zou niet graag in hun schoenen willen staan: een Gordiaanse knoop? Met een extra knoop: internetvrijheid versus -restricties.

Het gerucht gaat (alweer 1!) dat de jacht op VPN’s is geopend. Ik heb er nog niets van gemerkt, maar mocht ik op zwart gaan, dan weet u dat ik weer andere ladder aan het zoeken ben om over De Muur te klimmen.

 

Heidenen

Ik ben niet verbaasd dat Nederland het record paaseieren-schilderen heeft, en het grootste Paasvuur.

We zijn tenslotte, diep van binnen, heidenen.

Gekerstend voor de lol, buigen wel even mee, maar gaan toch onze eigen eigenwijze weg. De katholieken in Nederland zijn al decennia lang een doorn in het oog van Rome. De protestanten doen het wel beter. Zoals Wim Kan ooit zei: “Katholieken, dat is als wijn: het hangt van het jaar af. Protestanten, dat is als jenever: ’t was jenever, ’t is jenever, en ’t zal altijd jenever blijven.”

Religie, en de mogelijke positieve gevolgen, wortelen blijkbaar moeilijk in Nederland. Verdraagzaamheid en mededogen zijn sinds de entree van PVV ver te zoeken in de Nederlandse politiek: volgens mij toch twee basis beginselen van het Christelijke geloof. Wat de  Christelijke pot de Islamitische ketel verwijt (onverdraagzaamheid), wordt nu minstens zo hard beleden als de nieuwe waarheid binnen de Christelijke en liberale politieke wereld van Nederland.

Maar Nederlanders zijn vooral pragmatisch, zo toont ons de geschiedenis. De vervolgde joden waren welkom tijdens onze Gouden Eeuw, omdat zij inkomsten brachten. De Islamieten zijn dat nu even niet. En de Polen? Hm. Wij wachten op het resultaat van het Polen-meldpunt van de PVV. Alles wat ons momenteel niet bevalt, knikkeren we graag over de grens. En liegen! Wie liegt tijdens zijn asielprocedure is klaar.

Wij liegen niet in Nederland. En onze volksvertegenwoordiging liegt nooit. Niet over hun inkomsten, persoonlijk of als partij. Zij liegen niet als zij hun verkiezingstrijd voeren. Nee, nee. Nederland is een eerlijk land.

OK, het sarcasme begint nu van de regels af te druipen, dus ik toom mijzelf in.

Ik verwijs graag naar de website van Tineke Bennema, die onze woede beter verwoordt dan ik ooit zal kunnen. http://www.tinekebennema.nl

 

 

 

schnabbelaars

Het geluid van de scharensliep, want die bestaat nog, herken ik direct: hij kleppert een serie metalen staafjes die aan zijn fietsstuur hangen en zo roept hij de bewoners van de flats naar zijn nering.

Gisteren hoorde ik een man roepen tussen de huizenblokken. Ik kon hem niet zien. Dao legde uit dat hij haar wilde kopen. Voor een gratis knipbeurt neemt hij je haar mee, waarmee dan pruiken worden gemaakt.

Ik kijk er niet van op.

Ik moest even denken aan de orgelman die bij ons door de straat kwam: een groot straatorgel getrokken door een paard. Op je verjaardag betaalde mijn vader iets meer en speelde het Lang Zal Hij Leven. Ik moest ook denken aan de petroleumman, met zijn gele handkar met een wat vettige duwstang die we af en toe een eindje op weg hielpen. En dan natuurlijk de schillenboer met zijn stoere tractor en aanhanger, die twee keer per week langskwam, die we bij het begin van de wijk op zaterdagmorgen opwachten zodat we meekonden op de zitjes boven die enorme wielen.

Veel van die ondernemingen zijn verdwenen. Hier in China zijn ze  er nog. Er is een man voor het karton, een man voor het hout, een man voor de keukenrestjes en allemaal op bakfietsjes. Er zijn klusjesmannen op de fiets met een gereedschapstas en een zelfgeschreven reclamebordje aan de bagagedrager. Het land van de schnabbelaar, het land van stugge doorzetters. Iedereen zet zijn tanden in de grote economische koek.

Er kan altijd ergens iets verdiend worden, en ook al is het weinig: een paar euro betekent weer brood op de plank.

 

Pasen

“Wat is dat, Pasen?” vroeg mijn Chinese partner een week geleden. Hij vroeg dat een week geleden, omdat ikd acht dat het toen Pasen was, wat een beetje laat zien hoezeer ik nog in contact ben met de relgieuze kalender.
Ik begon een uitleg, maar snapte als snel dat zonder alle achtergrond, het nogal moeilijk is om uit te leggen dat we het doodmartelen van een man tot een festiviteit met paashasen en eieren hebben gemaakt. Kerst kan ik nog wel uitleg, maar pasen?

En het uitleggen van de Mattheus Passion is dan ook onmogelijk. Het is sowieso onmogelijk om uit te leggen wat die muziek met je doet. Het is een van de grootste kunstwerken in de geschiedenis, en enkel voor Bach wil ik religie accepteren.

Nee Pasen gaat dit jaar voorbij als een vrolijk weekend met zon en prettige temperaturen. De bar bestaat 3 jaar, en dat vieren we uitgebreid. We hebben net een luie week vakantie achter de rug. We zijn een beetje in ‘party-mood’, en zo stel ik mijn pensioen voor: luieren met een beetje werk.

hoer

Laten we vooraf vastgesteld hebben dat ik niets heb tegen het beroep hoer of prostituee.

Laat ons verder aannemen dat elk woord dat we schrijven over Gordon: de man , de zanger, de BN’er, een verloren woord is.

Ik krijg via Nu.nl regelmatig berichten over Gordon: hoe verdrietig hij was bij het overlijden van zijn moeder (of vader, ik weet het niet meer), over zijn knipperlicht relatie met ja-weet-ik-veel, en nu moet ik lezen dat Gordon veel spijt heeft van zijn ‘overspel’, dat hij in tranen bij RTL-boulevard opbiecht dat hij het heeft gedaan, en dat hij trouwplannen had, en dat hij nu scherven moet rapen. En dat hij, zou hij weer doen, hij het in de darkroom zou doen. Dat laatste was een grapje, om de bittere werkelijkheid wat te verzachten.

Daar, lezers van Achterob, is het aangeland.

Dat ik er woorden aan vuil maak.

Je hebt een baan, je bent beroemd, je hebt een knipperlicht relatie, (wij noemen dat een open-relatie in onze kringen) en dan ga je ‘vreemd’, ‘pleeg je overspel’? Nee, in een knipperlicht/open relatie is dat toegestaan. Vraag mij niet om de reglementen, maar ik neem aan dat het zo is.

Gordon, aan de schandpaal  van Facebook genageld, huilt krokodillentranen op TV en gaat met de billen bloot.

Gemiste kans, beste lezers: ik ontmoette  Gordon in Bangkok, en had ook mijn boekje open kunnen doen. Had een paar foto’s kunnen nemen.

Ik vraag me af hoe het werkt in zijn hoofd. Hoe is het, om je persoonlijke leven zo op straat te gooien? Word je daar rijker, beter, eerlijker van? Hoe is het om geen prive leven te hebben? Om de hoer te zijn van TV programma’ en roddelbladen? Hoe slaapt Gordon? Wordt hij in het midden van de nacht wakker met zinnen in zijn hoofd als ‘vreemd gaan’, ‘overspel plegen’, en snapt hij dat het fraaie zinnen zijn die ook wreed zijn? Maar nog sterker: snapt hij dat met zijn bekentenissen tegenover het RTL volk tot niets is gemaakt? Dat hij naakt staat, zonder kleren van de keizer?

Waarschijnlijk niet.

Hij is de hoer van zijn gekozen beroep. Hij staat altijd in het raam, in slecht passende lingerie, wachtend op klandizie en geld.

 

 

 

 

 

 

 

mijn moeder

Vandaag, 15 jaar geleden overleed mijn moeder.

Laten we daar niet moeilijk over doen. Vijftien jaar is een lange tijd, en ik zit nu niet snikkend op de bank. Ik heb wel vandaag een kaarsje gebrand voor de foto van haar en mijn vader. Het is vandaag ‘tomg sweeping day’ in China, de dag dat men namaak geld verbrandt ter nagedachtenis van de overledenen, en dus past het wel vandaag, mijn moeder en ik.

Ik woonde in Oman, en was op vakantie in Nieuw Zealand. We waren net aangekomen, en die hele vakantie voelde al niet goed. Het was de eerste eer dat ik mijn paspoort vergat en terug naar huis moest om het op te halen. Ik stuurde kaarten vanaf elke tussenstop. En uiteindelijk, binnen de eerste 24 uur dat ik er was, wist iemand mij te vinden in het hotel, en kreeg ik het bericht.

Mijn vrienden duwden mij onder de douche, daarna in bed, en brachten me na een korte slaap naar het vliegveld. Ik vloog rond de wereld. Ik had een tussenstop in Djakarta, en een in Singapore. Daar verloor ik mijn portemonnee, en op de vlucht van Singapore naar London was de Britisch Airway crew zo aardig om mij even te laten slapen op hun bed, en ze gaven me ook 25 pounds, zodat ik vanuit London naar huis kon bellen.

Ik ben vandaag niet bedroefd, maar weer even volledig in het leven.