In de bomen langs de weg hangt een groene waas. Ik zag ook bloesem: er zijn altijd over-enthousiaste boompjes die meteen hun kleuren moeten uitschreeuwen. Het gras hergrijpt zich.
Het zal wel aan mijn leeftijd liggen, of aan het feit dat ik al zolang woon in een stad waar de winter een gruwel is, maar de lente brengt het beste in mij boven. Er komt weer veerkracht in mijn stap. Ik zie blije mensen in de straat. De boodschappen lijken vederlicht.
En de gesprekken gaan over sex. Nu niet over het gebrek daaraan. Dat zie en hoor ik tijdens de donkere wintermaanden: de frustratie van de mannen is dan enorm. Nee, nu zijn de mannen bijna in een verwarrende extase: sex is nu zo gemakkelijk te krijgen, dat ze niet meer kunnen kiezen.
Ah, de lente.
“Hebban olla uogala nestas hagunnan hinase hi(c) (a)nda thu uuat unbidan uue nu” is de oudste geschreven tekst in het Nederlands, en de vertaling zou zijn:
“Hebben alle vogels nesten begonnen, behalve ik en jij. Waarop wachten we nu?”
Het zit in ons systeem, in onze genen. Zo steekt de wereld in elkaar, en niet anders.
Alles wordt weer even nieuw.
En als u het niet erg vindt: ik ga even een nestje bouwen.
achterob 
Ik vind het prima, hoor, als je maar oppast en er niet uit dondert.
Waarom hebben mannen in China geen sex in de winter? Doen ze het alleen buiten of zo?