Vandaag, 15 jaar geleden overleed mijn moeder.
Laten we daar niet moeilijk over doen. Vijftien jaar is een lange tijd, en ik zit nu niet snikkend op de bank. Ik heb wel vandaag een kaarsje gebrand voor de foto van haar en mijn vader. Het is vandaag ‘tomg sweeping day’ in China, de dag dat men namaak geld verbrandt ter nagedachtenis van de overledenen, en dus past het wel vandaag, mijn moeder en ik.
Ik woonde in Oman, en was op vakantie in Nieuw Zealand. We waren net aangekomen, en die hele vakantie voelde al niet goed. Het was de eerste eer dat ik mijn paspoort vergat en terug naar huis moest om het op te halen. Ik stuurde kaarten vanaf elke tussenstop. En uiteindelijk, binnen de eerste 24 uur dat ik er was, wist iemand mij te vinden in het hotel, en kreeg ik het bericht.
Mijn vrienden duwden mij onder de douche, daarna in bed, en brachten me na een korte slaap naar het vliegveld. Ik vloog rond de wereld. Ik had een tussenstop in Djakarta, en een in Singapore. Daar verloor ik mijn portemonnee, en op de vlucht van Singapore naar London was de Britisch Airway crew zo aardig om mij even te laten slapen op hun bed, en ze gaven me ook 25 pounds, zodat ik vanuit London naar huis kon bellen.
Ik ben vandaag niet bedroefd, maar weer even volledig in het leven.
Ja, je herinnert je zo’n dag toch wel (mijn vader is een paar jaar langer geleden overleden), maar al helemaal als het op die manier gebeurde. Mijn broer kwam toen die dag net uit Polen teruggevlogen en was volkomen toevallig nog net op tijd thuis.