Af en toe ontgaat me de lol in het onderwijs. Zoals vandaag. Een dag waarop mijn departement bijeen kwam om de hele dag, en ik herhaal, de hele dag te vergaderen over…tja…wat eigenlijk?
De agenda was zo vaag en breed, dat alles mogelijk was, en omdat alles mogelijk was ging mijn brein al na een half uur (en dat was negen uur vanmorgen) eerst in de spreidstand, en toen in de switch-off mode.
Rond tien uur merkte ik op dat we ongeveer een uur achterliepen.
Ik heb niets tegen mensen met ADHD, integendeel, ik vind ze doorgaans interessant en boeiend. Maar met een clubje ADHD’ers kan mijn rechtlijnig denkend brein het al snel niet meer volgen. Vandaar eerst de spreidstand, en toen de beschermende “Wij-er-even-tussenout-voor-de-reclame”-positie.
Rond 11 uur begreep ik dat die paar agendapunten waar ik flink mijn tanden in wilde zetten, waren verdwenen (“want we lopen een beetje achter…”)
Tijdens de lunch plaatste ik mijn voorhoofd op de tafel, en dacht aan een koud biertje.
De middag was gelukkig in handen van iemand anders. Ik mocht ook even meedenken en iets uitleggen.
Daarna een nieuwe vergadering over ‘basic math facts’, noem het maar het optellen en aftrekken onder de 10 en de tafels. Ook daar kon ik mijn steentje bijdragen. Toen dat rond half vijf klaar was, mocht ik aanschuiven bij een IT-bijeenkomst, opgezet over het nut en doel van de IPad. Het was minder vervelend dan ik dacht.
Toen was het 7 uur, en was mijn brein geheel klaar.
Ik bedoel: ik mis de leerlingen, de praktijk, de dagelijkse gebeurtenissen van de klassen.
Ik weet drommels goed we het enkel goed kunnen doen als wij, leerkrachten, met elkaar praten over wat we doen. Dat belang onderstreep ik van harte.
Maar vandaag gingen nogal wat uren verloren aan monologen over stokpaardjes van mensen die liever buiten de klas leven, dan erin, die houden van goochelen met nummers en vrolijk theoretiseren over kwalitatieve oudergesprekken (terwijl ik ze in de praktijk zo heb zien blunderen, dat het me een week kostte om de scherven op te vegen!), die, kortom, willen klimmen op die ladder op weg naar ‘management-posities’, omdat het eigenlijke lesgeven waarschijnlijk saai is geworden, en leerlingen niet meer zijn geworden dan een test-object of een percentage.
En laat ik erg duidelijk zijn: ik schreef dit niet om te verklaren dat ik zo’n goeie leerkracht ben die enkel denkt aan zijn kinderen. Nee, Ik denk gewoon dat het onderwijs af en toe dreigt te verzuipen in een enorm blah-blah, en een nogal kostbaar blah-blah. Tien mensen rond de tafel, die allemaal vervangen moeten worden.
Het voelde verdomd goed omdat eens op te schrijven.
achterob 