herdenken

Ik had twee vrienden over vanuit Nederland, en zij brachten een vracht kranten en tijdschriften mee.

Mijn huis ziet er dus nu zo uit, zoals het ooit in Holland was: kranten overal. Naast de bank en de badkuip, in de keuken…de Volkskrant en de NRC, HP/De Tijd en de Elsevier, in stukken en beetjes, katerntje hier en daar.

Een groter plezier kun je me niet doen.

Ik voel me nu redelijk ingelezen in de politieke situatie in Nederland, maar bovenal ademen kranten een tijdgeest, een momentopname, iets wat ik niet kan krijgen op het internet.

Als voorbeeld noem ik de column van Rosanne Hertzberger in de NRC, weggestopt ergens in het Opnie katern.

En ze heeft een opinie: laten we de 4 mei herdenking afschaffen.

De verwatering, zoals zij het noemt, is in volle gang: het gaat niet meer alleen over ’40-’45, we herdenken alle burgers en militairen die sinds het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog zijn gesneuveld. De verwatering: Rosanna heeft waarschijnlijk nog iets meegekregen van haar grootouders over ‘de oorlog’, vindt het gekrakeel over het gedicht op de Dam onzinnig, en beschouwt de manier waarop het Comite ’40-’45 de herdenking elk jaar een invalshoek probeert te geven als kunstmatig.

Ik kijk naar haar frisse snuit boven de column. Ze schrijft lekker. Ze heeft een mening, en ze kan hem verwoorden.

Mijn antwoord zou zijn: kijk naar de landen om ons heen. Zij gedenken hun doden van de vele oorlogen. Die van toen en die van nu. Ze hebben daarvoor 1 dag, en welgeteld 2 minuten. Wij kunnen toch we hetzelfde doen?

Rosanne is jong, en kijkt naar de toekomst. Dat is goed. Ondertussen zijn er ook Nederlandse jongens gesneuveld in Afganistan. Daar hebben wij niks te zoeken, als het gaat om de bescherming van onze grenzen. Maar dood gingen ze wel.

Zou zij gelijk krijgen, dan zal er nooit een specifiek moment zijn dat wij ook denken aan de Nederlandse militairen die sneuvelden na de Tweede Wereldoorlog; als we de 4 mei niet in stand houden als dat korte moment van overpeinzing, zodat we even stilstaan en nadenken over oorlog, en de onzin van oorlog, toen en nu, en de jonge levens die ophielden, dan tellen levens niet meer.

De 4 mei herdenking is voor Hannie Schaft, en de vele verzetstrijders. Het is voor de soldaten op de Grebbeberg die hun land verdedigden .Het is ook voor de joden die werden weggestuurd naar kampen.  Het is voor de soldaten die wij uitstuurden op missies in landen ver weg van ons. Het is namelijk voor iedereen die het leven liet in de onzin van oorlog.

Twee minuten per jaar, dat moet kunnen.