Summer in the city

Het getetter, geronk, en gehoest van het dagelijkse verkeer in de grote stad begint me te irriteren. Het is alsof mijn oren opeens functioneren op een ander niveau: het komt allemaal knetterhard binnen, en het maakt het volgen van een gesprek op een terras enkel  mogelijk met de kunst van liplezen.

Niet dat die gesprekken zo hoognodig gevolg moeten worden: ook hier raak ik geirriteerd door prietpraat of de absolute tegenhanger, ‘het goede gesprek.’ Dit ligt ook al aan mij: mijn pijngrens is ook hier erg verlaagd.

Het zal wel komen door de aanhoudende warmte, de drukkende deken van grijze wolken, het lamlendig langsslenteren van de zwetende voetgangers, de nachten dat ik moeilijk in slaap kom, en het gebrek aan zon.

Dat is duidelijk: ik ben toe aan vakantie. En hoewel de school al anderhalve week dicht is, moet ik nog even wachten tot we wegvliegen, want DD zit midden in een filmproject en dat duurt nog een paar weken.

Tot die tijd nog even tandenknarsend doorbijten. Niet te hard, want voor je het weet zit ik weer bij de tandarts.

Nog meer masten

Vriend H. stuurde een paar electriciteitsmasten, zoals deze, uiteraard Disney, en deze…

waarvan hij en ik niet zeker weten of ze ook werkelijk bestaan.

Ik geef ze maar even door.

Op weg van het schoolkamp naar huis (nu ongeveer een maand geleden) verbaasde ik me over de de verscheidenheid in electriciteitsmasten.

Ik vind ze doorgaans lelijk, maar deze…

Hier heeft iemand achter de tekentafel wat zitten knutselen.

Ik telde vijf verschillende, op een afstand van 15 km.

Snappen doe ik het niet. Maar electriciteitsmasten zijn opeens leuk.

Het Reformatorisch Dagblad

Een journalist van het Reformatorisch Dagblad stuurde mij een email met de vraag of hij mij mocht interviewen, om een beeld te krijgen van hoe het leven van de Nederlandse expat eruit ziet.
Toen we elkaar ontmoetten, was hij aan het einde van zijn reis door China, en moe. Hij had de ondergrondse Christelijke gemeenschappen opgezocht in China, en hij vertelde mij over een gemeenschap die besloten had om ‘bovengronds’ te gaan en een appartement hadden gekocht om daar hun bijeenkomsten te houden. De lokale autoriteiten staken daar een stokje voor, en tijdens de wekelijke protestbijeenkomsten op het centrale plein werd elke zondag een handvol protestanten afgevoerd door de politie.
Tja, daar lezen wij niets over, natuurlijk.

We hadden het over het internet in China, over regels en handhaving van de wet, de recente onvrede met buitenlanders in China, de school, het dagelijkse leven, en zo nog wat meer, en ik weet dat ik in die twee uur waarschijnlijk heb herhaald wat ik tegen eerdere journalisten heb verteld, dus als U ooit dat interview in deze of gene vorm tegenkomen, zult u wel weer wat oude koek voorgeschoteld krijgen.
Zo’n beetje halverwege moest ik duidelijk maken dat, hoewel ik soms negatief spreek of lijk over te komen als het om China gaat, ik eigenlijk positief ben over China. Maar dit dubbele gevoel kan ik nooit goed verwoorden.
Dat laten we dan maar over aan deze aardige journalist.

EK (2)

Ik wilde dan wel eens wakker blijven voor de derde wedstrijd van Oranje. De aftrap hier in China is 2.45 uur in de morgen, en de Chineze TV pakt elke avond flink uit met veel toeters en bellen.
Om 2.45 is het huis toch anders. De katten zijn klaarwakker: de hele dag liggen ze als harige kussens en bolletjes op stoelen en banken, maar dit was hun renuurtje.
Ik zag dat de meeste buren geen interesse hadden in Nederland-Portugal.
Om even over 3 schudde de bank heftig: we hadden vlak daarvoor gescoord. De bank bewoog onnatuurlijk, de katten schrokken op, de lampekap bibberde, de glazen deuren van de boekenkast rinkelden.
Een aardbeving.Het was niet meer dan 4 seconden, een kleintje.
Daarna ging het met Nederland berfafwaarts, en bij 2-1 ging ik maar naar bed.
Het was best wel leuk om de Chinese commentatoren te horen over ‘Lobben’, en zo meer, maar dat ging ook wel weer snel vervelen.
Vanaf vandaag de hoon ontvangen. En mijn weddenschap betalen.

bijvullen

Moet je eerst de nederlaag van het Nederlands team verwerken, (een onterechte nederlaag!), gaat vervolgens mijn links onder kies in scherven

Dao maakte zondagavond mooie dumplings met een knisperend randje. Pas toen ik de bordjes in de gootsteen plaatste en mijn tond op zoek ging naar iets vreemds in mijn mond, ontdekte ik dat de kies was gehalveerd.

Vanmorgen dus maar naar de tandarts. Ik moest bedelen voor een afspraak. Er was wel een tandarts beschikbaar, maar die kon er enkel naar kijken, en ik wist al zoveel dat kijken niet echt zou helpen.

Gelukkig was er een snelle patient, en dokter Chen kon mij zien en helpen.

“Luister.”, zei ik tegen dokter Chen, “Ik haat de tandarts. Het valt niet meer te benoemen als angst, het is een fobie.”

Dr.Chen, Amerikaan/Chinees begreep mij volkomen. Jammer dat hij even meldde dat wij toch wel verloren hadden van Denemarken, maar de oranje bril die ik opkreeg vergoedde veel.

Het bleek een merkwaardige vulling te zijn die was ontsnapt. In plaats van een kroon werd het dus een nieuwe vulling, ingeplaatst door mijn nieuwe vriend dr.Philip Chen, zonder een pijntje.

EK (1)

Weer lekker dubbel: nee, de Nederlandse regering en de kroonprins gaan niet naar het EK.
Och, wacht even: het gaat beter met Timosjenko, we sturen een minister.
En ja hoor, mocht Oranje de finale halen, dan gaan we helemaal los en sturen Rutte en WA.
Want een finale wint het toch wel van mensenrechten.
Dat gedraai, en die halfslachtigheid, dat is Nederland pur sang en dat maakt me misselijk.

Ik begrijp dat het Nederlands team wat aapgeluiden moest verduren tijdens een openbare training.
Wegwezen, zou ik zeggen.

Dit wordt het tournament van het racisme.

Wel eens goed dat het openbaar wordt. Nu eens kijken hoe sport, commercie, mensenrechten en racisme zich verhouden.

Puntje van mijn stoel, u snapt het.

Maar zo verdomd laat hier in China.