Schaamte en sprakeloosheid

Het weblog presenteert elke keer als ik inlog een hoop statistieken. Zo weet ik hoeveel mensen langskomen, en waar ze vandaan komen. Ik kan ook zien (niets is veilig) waar ze vandaan komen. En vandaag ontdekte ik dat ik ook kan zien via welk zoekwoord surfers hier zijn aangeland. Wat te denken van ‘schaamte en sprakeloosheid’? of “Linkerbeen”? Blijkbaar stuurt Google de argeloze researcher, o zoek naar wijheid over schaamte en sprakeloosheid via Achterob.
Nou ja, ik schaam me natuurlijk diep dat ik zolang sprakeloos was. En ik heb nog steeds een linkerbeen. Maar dan houdt het wel zo’n beetje op.

D. is bijna een week weg (op bezoek bij de familie in het zuiden) en ik heb de routine als ‘ik alleen’ weer gevonden: de voedselvoorraad in de gaten houden, telefoon op tijd opladen en op een vaste plek neerleggen, sleutels, sleutels,…Dat laatste is een restantje paniek overgebleven na intensieve therapie: ik kan mijn sleutels niet verliezen!

Hier nog even een foto om te bewijzen dat ik leef. Op de avond van mijn verjaardag, vandaar de stomme grijns.