De sluiting van het Nieuwe Jaar in China

Vijftien dagen na Chinees Nieuw Jaar gaan de Chinezen zich nog eens flink te buiten met vuurwerk. Het mag.
Op alle andere dagen mag het niet.
En het was verbazend: veel Chinezen houden zich aan de regels.
Dit was mijn rustigste nieuwjaar ooit.
De vuurwerk verkoop moet een derde zijn van wat normaal verkocht werd, schatten wij in.
Voorheen lag ik drie weken te schudden in mijn bed. Dit jaar kon ik doorslapen.
Zouden ze doorhebben dat ook vuurwerk bijdraagt aan de vervuiling? Zijn ze banggemaakt met bekeuringen?

Ouderwets

“Ik ben tekortgeschoten in het bijhouden van een deugdelijke administratie en het vastleggen van afspraken met cliënten”, verdedigde Moszkowicz zich. “Ik ben een ouderwetse man. Ik heb geen smartphone, geen elektronische agenda, geen e-mail en ik weet niets van computers. Ik ben niet met mijn tijd meegegaan.” (nu.nl.)

Alleen al vanwege zo’n uitspraak zou de man als leugenaar aan de schandpaal moeten worden genageld.

Verbindingen

Verbindingen, ze zijn moeilijk te maken. Een ruime week worstelde ik met het internet: thuis alles redelijk snel, daarbuiten werd mij de toegang tot mijn eigen blog via vpn ontzegd.

Dat is opeens weer beter.

Mijn wasmachine en ik spreken een verschillende taal. In de afwezigheid van ayi en DD moest ik toch in conversatie. Een mens bezit een aantal kleren, maar waarschijnlijk nooit meer dan een week of anderhalf aankan. De wasmachine en ik zijn er uiteindelijk uitgekomen, maar vrienden worden we nooit.

Mijn republikeinse vrienden en ik worden het nooit eens over wapens. Er lijkt geen stap terug mogelijk. Hun hakken staan in het zand. Dood en verderf is voor mij onlosmakelijk verbonden met de ‘American style of living’. Het cowboy-bloed stroomt fier door hun aderen, de wortel van het probleem zit zo diep onder de nationale aarde dat ik ook niet weet hoe het anders moet.

Skype gaat samen met MSN, of anders gezegd: MSN wordt opgeheven. Dat geeft me momenteel wat kopzorgen, want ik kan met een aantal vrienden moeilijk verbinding maken. Vooruitgang is niet altijd verbetering.

Tussen Dutrox en zijn moeder is het ook goed mis. In een interview zei ze dat ze hoopte dat haar zoon nooit meer vrij kwam. Blijkbaar mist hij een verbintenis met de werkelijkheid. Zijn verzoek om vrijlating is afgewezen.

Een beetje los van de werkelijkheid was het Canadese kamerlid die de Minster van Buitenlandse Zaken vroeg om te komen met een plan om een zombie-invasie tegen te gaan.

Erg los van de realiteit is Donald Trump, die comedian Bill Maher een proces aan zijn broek geeft. Lang verhaal, dus moet je even nazoeken op internet. Vreemd, buitengewoon vreemd.

En ik? Heb ik nog een beetje contact met de echte wereld?

Een doofstomme Chinese jongen gaf mij een mandarijn toen ik even buiten de bar stond. We spraken geen bestaande taal, maar begrepen elkaar uitstekend. De kattenharen op mijn sjaal baarden hem zorgen. Ik kon uitleggen dat het van mijn katten was. We wensten elkaar gelukkig nieuwjaar in gebarentaal.

Misschien de beste verbintenis die ik deze week had.

Corruptie

Wij ontkomen er niet aan; wij betalen de politie in onze buurt wat geld, zo’n beetje onder de tafel, in de vorm van een kaart waarmee zij boodschappen kunnen doen in een bekende winkelketen.
Zodoende hebben wij geen last van een inval, waarop iedereen gevraagd zou worden om een paspoort te tonen. Of, erger, dat ze ons willen sluiten omdat er iets niet klopt in de keuken. En geloof me, onze keuken klopt, maar er is natuurlijk altijd iets te vinden. Ewe zijn volledig legaal.
Is dat corruptie?
Zo werkt het hier, en als ik ooit zover kom dat ik iets bewoon in Thailand, dan gaat het net zo. We doen mee met de corruptie, en we moeten wel, schoorvoetend en tandenknarsend.
Dat is in Nederland toch wat anders.
Burgemeester Som en Van Pol, lees ik net, zijn verwikkeld in een  net van handje contantje, onder de tafel, ons kent ons, feestjes en partijen, telefoontjes en benoemingen. Dit gaat over miljoenen en vriendjespolitiek.
Toch wat anders, houd ik mijzelf voor. Terecht dat Youp in de NRC er de draak mee steekt. Maar is het echt anders? Wij houden een systeem in stand dat al bestond voor wij de bar begonnen. Het is zo oud als China. Men helpt elkaar, en stopt elkaar iets toe. De commissaris wordt er beter van, wij kunnen voort en worden er dus beter van. Het gaat niet over miljoenen, het gaat niet over duizenden. Maar het principe is, wellicht, hetzelfde.

 

 

 

Chinees Nieuw Jaar

Gisteren begon het met blauwe lucht. Eindelijk, na een lange week vol grijsheid en verstikkende lucht, konden we weer ademhalen. Het eerste wat ik deed was de ramen opengooien: een koude wind deed de deuren ratelen, maar het was frisse lucht.
Nou ja, frisse lucht. De meting laat vandaag 146 zien, nog steeds niet echt goed. Maar dat is het zielige van het verhaal: na 800 of 900 is dat relatief schoon en zijn we blij.
De regering in China had het er moeilijk mee. 130 fabrieken werden gesloten, en het overheidsverkeer werd gehalveerd: een paar maatregelen die natuurlijk niet verschrikkelijk veel uitmaken, maar de druk van de bevolking en de wereldpers moest leiden tot iets, al was het maar symbolisch.
Dus zagen we de zon weer. En die heeft flink aan kracht gewonnen. Het begint al wat te lijken op lente.
Deze week begint ook de grote uittocht: Chinees Nieuwjaar is een week weg, en men gaat op reis om familie te bezoeken. De bouwterreinen gaan dicht, de fabrieken gaan plat, het verkeer wordt minder. De vuurwerkstalletjes zijn verschenen op de hoek van de straat. Pratisch gesproken, zeggen mijn vrienden in de zakenwereld, gaat China een maand dicht. Zaken worden niet of nauwelijks gedaan.
Onze ayi kwam gisteren voor het laatst, Dao zit alweer een tijdje bij de familie (waar het eeen verbazende 24 graden is) en ik maak me op voor een rustige week met biefstuk en bier, en een was- en strijk korvee.