Chinees Nieuw Jaar

Gisteren begon het met blauwe lucht. Eindelijk, na een lange week vol grijsheid en verstikkende lucht, konden we weer ademhalen. Het eerste wat ik deed was de ramen opengooien: een koude wind deed de deuren ratelen, maar het was frisse lucht.
Nou ja, frisse lucht. De meting laat vandaag 146 zien, nog steeds niet echt goed. Maar dat is het zielige van het verhaal: na 800 of 900 is dat relatief schoon en zijn we blij.
De regering in China had het er moeilijk mee. 130 fabrieken werden gesloten, en het overheidsverkeer werd gehalveerd: een paar maatregelen die natuurlijk niet verschrikkelijk veel uitmaken, maar de druk van de bevolking en de wereldpers moest leiden tot iets, al was het maar symbolisch.
Dus zagen we de zon weer. En die heeft flink aan kracht gewonnen. Het begint al wat te lijken op lente.
Deze week begint ook de grote uittocht: Chinees Nieuwjaar is een week weg, en men gaat op reis om familie te bezoeken. De bouwterreinen gaan dicht, de fabrieken gaan plat, het verkeer wordt minder. De vuurwerkstalletjes zijn verschenen op de hoek van de straat. Pratisch gesproken, zeggen mijn vrienden in de zakenwereld, gaat China een maand dicht. Zaken worden niet of nauwelijks gedaan.
Onze ayi kwam gisteren voor het laatst, Dao zit alweer een tijdje bij de familie (waar het eeen verbazende 24 graden is) en ik maak me op voor een rustige week met biefstuk en bier, en een was- en strijk korvee.