Ik en de wasmachine: we hebben nooit een goeie relatie gehad.
En niet alleen de wasmachine: het huis staat vol met apparaten die altijd het slechtste met mij voor hebben. Ik druk op verkeerde knoppen, lampen knipperen als ik in de buurt kom, de afstandsbediening stuurt me naar onbegrijpelijke menus, de verzameling machines die zorgen voor frisse lucht en vochtigheid zijn een gesloten boek, en als u bij mij aanbelt is het een loterij: druk ik op de juiste knop van de intercom om u binnen te laten? Hoogstwaarschijnlijk niet. Ik ben degene die zichzelf elektrocuteert als hij de kerstboomlampjes aandoet.
Ik ben niet lui, en wil de wereld om mij heen graag begrijpen. En ik ben omringd door aardige en geduldige mensen die mij keer op keer uitleggen wat ik moet doen voor het gewenste resultaat. Ik luister gehoorzaam, herhaal wat ze tegen me zeggen, maar een dag, een uur, of tien minuten later sta ik weer met de mond vol tanden. Ik wil het zo graag snappen, want het effectief gebruik van al die techniek is noodzakelijk om te overleven, als een schoon en sociaal wezen.
De wasmachine spreekt Chinees, en normaal gesproken kan ik de aanwezigheid van dat grijsgroene Ding in mijn keuken negeren, want anderen (lief en ayi) proppen alles van de wasmand in dat Ding, en daarna vind ik het gestreken en wel in mijn kast. Maar in de afwezigheid van lief EN de ayi, tijdens Chinees Nieuwjaar, moest ik met het Ding in conversatie. Dat is geen gemakkelijke gesprek. Het is een bovenlader, voor degenen onder u die er iets van verstand van hebben, en dus ogenschijnlijk makkelijk om te bedienen. Ik stelde het gesprek zo lang mogelijk uit, maar nijpend tijdens de vuurwerkweken was de T-shirt situatie. Met zeven onverwoestbare shirts stond ik bij het Ding. Moeilijk kon het niet zijn, toch? Ik vond de aan-en-uit knop, en kreeg vervolgens een keuze van knipperende lampjes. Ik mikte de shirts in de trommel, strooide er wat poeder op, sloot de klep, en koos lampje 1. Het ding begon te snorren, water stroomde binnen, en tevreden met wat leek op een overwinning maakte ik thee en zag een film. Ik was eigenlijk een beetje trots. Man en machine, ha! Natuurlijk win ik.
Een half uur later piepte het Ding om aandacht. De shirts dreven nog rond in water, maar de actie was gestopt. De shirts waren gewassen, dat was duidelijk, maar de grijze watersoep had er niet moeten zijn. Ik koos voor lampje twee en sloot de klep.
Het moest natuurlijk lampje drie zijn, dat zag u al aankomen. . Die shirts waren erg schoon, drie uur later. Ik had gewonnen, dankzij trial en error. Er waren dan ook geen andere knopjes over.
Zal ik nog uitleggen dat alles in de hoek van IPhone en IPad (en ja, die hebben we ook in dit huis) voor mij prachtige apparaten en hebbedingetjes zijn, die veel plezier verschaffen, maar die, als het even niet gaat zoals het moet gaan, mij tot wanhoop drijven, en een kreet om hulp? Die dan altijd wel geboden wordt, maar toch. En laat ik niet beginnen over memory sticks.
Deze voortdurende technische onhandigheid baart mij zorgen, Ik lach mijn schaamte weg, ik draag mijn klunzigheid als een medaille op de borst, alsof ik wel andere dingen aan mijn hoofd heb dan een wasmachine, een luchtververser, of afstandsbediening. Maar het wringt wel in mij. Afhankelijk zijn van anderen als het aankomt op simpele zaken is nooit een plezierig idee. Je weet nooit waar je nog eens belandt, waar hulp niet voorhanden is. Ik vraag mijzelf wel eens af: hoe zou ik het doen op een onbewoond eiland? OK, er zijn geen apparaten om het hoofd over te breken, maar kan ik een vlot bouwen, een vis vangen, een kokosnoot uit een boom meppen?
Er zit gelukkig een positieve kant aan dit alles. Lief is verzekerd van mijn voortdurende aanhankelijkheid. En de ayi kan af en toe rekenen op een doosje chocola en een loonsverhoging. Ik moet gewoon even onthouden: lampje drie voor schone shirts.