Ik heb sinds november 2013 prachtige pillen.
Vrienden zijn jaloers op mijn tabletjes. Collega’s willen ook.
Je krijgt ze niet zomaar, die kleine wondertjes, je moet er wel voor naar een psycholoog die de diagnose ‘Severe bi-polar disorder’ vaststelt, en dan krijg je dozen van het spul. “Doe er maar twee per dag.”, zei de dokter. En dat doe ik braaf.
Het effect is verbazend. Ik maak me niet meer druk over alledaagse ergernissen. Een gat gebrand tijdens het strijken in een nieuw overhemd? Tja. Een half uur lopen door de regen vanwege een verkeersopstopping? Het is niet anders. Een lekkende barkuip? We bellen even iemand. Een dronken idioot die mij verwensingen stuurt via WeChat? Ach gut.
Zelfs de dagelijkse marteling van de ochtendspits blijft bloeddruksgewijs zeer draaglijk.
Kortom: dat gevoel van oplaaiende en kortstondige woede AKA nijdig zijn, is weg.
Natuurlijk zijn het niet alleen de medicijnen: de 2 maanden therapie met de psycholoog waren en zijn een belangrijke component van mijn herstel en mijn verfriste kijk op het leven en de wereld. Relativeren, reflecteren, pauzeren, zaken op hun juiste waarde schatten, eerlijk zijn tegen je zelf; het is schokkend dat we vandaag de dag zo makkelijk in de valkuil van negativiteit vallen en deze basis vaardigheden vergeten. Iedereen maar druk, iedereen maar klagen. Maar voor alle duidelijkheid: mijn Jamaicaanse psych (een held) hield geen roze bril voor mij op. De realiteit, zelfs als die pijnlijk is, moest ik met open vizier beschouwen, en vervolgens handelen.
Maak ik me dan niet meer boos? Jawel.
Boosheid is langduriger. Boosheid laat ik toe na een zorgvuldige afweging van feiten.
Nu de barbaren van Islamic State een kruisvaart zijn begonnen tegen de ongelovigen werd de pacifist in mij met zijn ongelovige neus op de feiten gedrukt. Ik betrapte mijzelf op een koerswijziging in mijn denken over Islam. ‘Bombardeer die idioten naar de hel.’ dacht/denk ik. Boos. Ook boos dat ze mij dit laten denken en voelen. Rechts wint, links verliest. Verharding, polarisatie. Boos.
De wereld van de Goede Doelen (Greenpeace, ASL) is een wereld van goed verdienende CEOs. Ik geef geen geld meer aan goede doelen. Boos.
Ik kan nog wel even doorgaan (journaille, MH17, Frans Timmermans, etc) maar dat bewaren we voor een andere dag.
Ik denk dat onze ouders en grootouders net zo bezorgd waren over de wereld in het algemeen.
Maar dat zijn misschien de pillen.
achterob 