Swaffelen. Ook wel zwaffelen genoemd. Het woord, mij voorheen onbekend, voldoet plezierig aan de geldende spellingregels, roept een Swiebertje gevoel in mij op, en komt dus met vlag en wimpel door de eerste keuring. Een Ierse mevrouw had dit woord geleerd, en was blijkbaar zo gefascineerd door de betekenis, dat het in haar geheugen was blijven steken. ‘Google it!’, zei ze enthousiast en ik was blij.
Eindelijk, zuchtte ik, eindelijk zijn we voorbij aan het ‘neuken in de keuken’ of ‘pijpen godverdomme’ dat zoveel buitenlanders wordt aangeleerd door stupide en mogelijk oneindig geile Nederlanders in den vreemde. Hier is een nieuw woord!
Thuis, met kopje thee, googlend, werd ik weer eens teleurgesteld.
“Swaffelen (or zwaffelen) is a Dutch term meaning to hits one’s penis, often repeatedly against an object or another person’s body.”
Tja, zo komen we nooit verder dan het beeld dat die Amerikanen van ons hebben: Sodom en Ghomorra aan de Noordzee. Ik hoor Bill O’Reilly al spinnen van genoegen. En niet zozeer over het meppen van de penis tegen iets of iemand, maar over het feit dat het verdorven Nederland er zelfs een woord voor heeft uitgevonden.
Dan lig ik weer een nacht wakker. ‘OK, we hebben het woord, maar hoe wordt dat dan gebruikt?” denk ik dan. ‘Het is een werkwoord. In de toekomende tijd? Bijvoorbeeld: ik ga jou vanavond zwaffelen? Of in de tegenwoordige tijd: ik zwaffel je! Of misschien in de verleden tijd, bijvoorbeeld tijdens het ontbijt: ‘Ik heb jou gisteravond gezwaffeld!’’
Ik ben niet zo op de hoogte met de hedendaagse dialogen tijdens de wilde dan wel protestante Nederlandse sexbeleving, maar ik denk zomaar dat het woord zwaffelen niet zo vaak wordt gebruikt.
U ziet: het zijn doorgaans de kleine en onbelangrijke zaken die mij wakker houden.
achterob 