Ik ben woedend.

Vrijdag hoorde ik dat een jongen, negen jaar oud, leukemie had. Een ‘buitenschoolse leerling’, die na school bij ons kwam voor Nederlandse les. Ik ken hem al jaren, en ook zijn vader met wie ik werkte aan het Nederlandse blad in China.Een vrolijke en energieke jongen, vol van voetbal en Nederlandse teams en een trotse vader en Chinese moeder.

We waren natuurlijk allemaal geschokt.  Hij had een long infectie opgelopen en was in het ziekenhuis, en daar werd leukemie vastgesteld. Een plan om snel naar Nederland te gaan voor behandeling werd geregeld.

Hij overleed gisteren.

Nogal wat gehuild: in mijn klas zonder kinderen, en toen ik thuiskwam. Machteloos huilen. Het helpt niemand, behalve mezelf. Compleet machteloos en bijna zinloos huilen.

En dan ben ik, onverklaarbaar?, kwaad. Ik ben tenslotte een atheist, en kan geen god verwijten. Ik zou dat graag willen, denk ik. Ik zou nu zo verschrikkelijk graag een God aanbiddende idioot bij zijn nek grijpen, dan eerst vragen: WAAROM? en dan zijn nek dichtknijpen.

Zinloos, zoals alles, blijkbaar.

Ik lees mijn post hier, en denk, godverdomme.

Dit prachtig kind, met een geweldige toekomst.