De draad weer oppakken…

…is zo makkelijk nog niet. Ik had weer een versloffingsfase in mijn weblog. Alle excuses zijn al eens eerder opgevoerd, dus daar hoeven we niet bij stil te staan.

Het is nu vakantie, en het hoofd is tot rust gekomen. De zomer is groen en heet, Beijing zindert onder een withete hemel. We surfen wat rond op het internet voor wat hotels in Thailand. Als er maar een strand aan de stoep ligt.

Er was het plan, gemseed toen ik nog midden in de orkaan van het werk stond, om een paar weken uit te waaien in Nederland. Maar uiteindelijk kon ik daar de puf niet voor opbrengen. We lanterfanten hier een paar weken, de namiddagen in mijn kroeg, onder de schaduw van de bomen, koud bier met vrienden, oud en nieuw. Ik slaap lang en diep, heb de meest prachtige en licht veronrustende dromen Het is ook de tijd om bij te lezen, te herlezen, films te kijken en tv-series, en inderdaad, tijd om weer een schuchter stukje te schrijven voor dit blog.

Terug van weggeweest, misschien.

De sluiting van het Nieuwe Jaar in China

Vijftien dagen na Chinees Nieuw Jaar gaan de Chinezen zich nog eens flink te buiten met vuurwerk. Het mag.
Op alle andere dagen mag het niet.
En het was verbazend: veel Chinezen houden zich aan de regels.
Dit was mijn rustigste nieuwjaar ooit.
De vuurwerk verkoop moet een derde zijn van wat normaal verkocht werd, schatten wij in.
Voorheen lag ik drie weken te schudden in mijn bed. Dit jaar kon ik doorslapen.
Zouden ze doorhebben dat ook vuurwerk bijdraagt aan de vervuiling? Zijn ze banggemaakt met bekeuringen?

Chinees Nieuw Jaar

Gisteren begon het met blauwe lucht. Eindelijk, na een lange week vol grijsheid en verstikkende lucht, konden we weer ademhalen. Het eerste wat ik deed was de ramen opengooien: een koude wind deed de deuren ratelen, maar het was frisse lucht.
Nou ja, frisse lucht. De meting laat vandaag 146 zien, nog steeds niet echt goed. Maar dat is het zielige van het verhaal: na 800 of 900 is dat relatief schoon en zijn we blij.
De regering in China had het er moeilijk mee. 130 fabrieken werden gesloten, en het overheidsverkeer werd gehalveerd: een paar maatregelen die natuurlijk niet verschrikkelijk veel uitmaken, maar de druk van de bevolking en de wereldpers moest leiden tot iets, al was het maar symbolisch.
Dus zagen we de zon weer. En die heeft flink aan kracht gewonnen. Het begint al wat te lijken op lente.
Deze week begint ook de grote uittocht: Chinees Nieuwjaar is een week weg, en men gaat op reis om familie te bezoeken. De bouwterreinen gaan dicht, de fabrieken gaan plat, het verkeer wordt minder. De vuurwerkstalletjes zijn verschenen op de hoek van de straat. Pratisch gesproken, zeggen mijn vrienden in de zakenwereld, gaat China een maand dicht. Zaken worden niet of nauwelijks gedaan.
Onze ayi kwam gisteren voor het laatst, Dao zit alweer een tijdje bij de familie (waar het eeen verbazende 24 graden is) en ik maak me op voor een rustige week met biefstuk en bier, en een was- en strijk korvee.