Alleen

We zijn niet bedoeld om alleen te zijn. Ik ben het levende bewijs van deze stelling.

Met DD een slordige duizend kilometer verwijderd, vind ik het allemaal maar zozo. Het bed lijkt enorm en koud. De ochtenden zijn donker.

Maar goed, gaandeweg pak ik weer mijn eigen ritme. Iets vroeger opstaan, want de katten willen ook wat. ’s Avonds de belangrijke attributen klaar leggen op een centrale plek. Boodschappen inplannen en doen.Sleutels niet vergeten.

Niks ernstigs. Elke dag bellen we even. Zodat we weten dat we er allebei nog zijn. Best belangrijk.

Blogje schrijven? Ik heb niets te melden. Ik overleef, en overleven is nu, in de laatste dagen voor de school haar deuren sluit voor de kerst, erg belangrijk.

Vrienden, aangeland in mijn ‘nieuwe’ bar, zijn een grote steun. Lekker kletsen, een biertje doen, terwijl buiten de ijskoude wind loeit, en de kerstlichtjes knipperen: ik heb dat wel even nodig. En ik betrapte mezelf: ik kijk uit naar mijn bezoek aan Nederland, over 4 nachtjes slapen.

Opnieuw bij JH, in zijn vernieuwde huis. Bijpraten, knus en warm, Kerst en Oud en Nieuw.