Beatrix

De abdicatie van Wilhelmina bestaat voor mij natuurlijk enkel in zwart-wit beelden: een kleine, wat proppige vrouw die op het balkon van het Paleis op de Dam  bij “Leve de Koningin!” haar arm zo strak en hard omhoog wierp dat ze bijna achterover leek te tuimelen.

De troonsafstand van Juliana maakte ik bewust mee. Ik zat in het laatste jaar van mijn opleiding en moest die avond verschijnen bij mijn docent tekenen in zijn atelier om een deel-examen te doen over het werk van Paul Klee.

Ik zat dus, met boeken verspreid, op de grond voor de televisie en zag Koningin Juliana het oproerige volk tot iets van stilte manen, met een lief Sssst!, dat zo bij haar paste,  en dat mij ontroerde. Het was de tijd van ‘Geen Kroning, Geen Woning’, wellicht omgekeerd, maar dit is 33 jaar geleden dus precies weten, nee. En ik zat midden in mijn examens, en Paul Klee.

De foto’s van die kroning doen mij gedateerd aan. Oude kapsels,  jonge gezichten van mensen die nu rimpels dragen.

Koningin Juliana was mijn koningin. Het defile van Soestdijk van het begin van mijn Koninginnedag. Niet dat er veel te doen was in Haarlem, maar toch: het was een speciale dag,  en in mijn herinnering scheen de zon altijd, wat natuurlijk niet waar is. Ik groeide met haar op. Ik zag die aardige en toch statige vrouw, op een groot wit bordes bloemen en koekjes in ontvangst nemen. Dat bordes was een afstand tussen het volk en haar, maar toch. Ze boog als ze iets ontving. Een mooie Koningin.

Beatrix was anders, al snel strenger in haar voorkomen, niet zo toegankelijk op televisie als haar moeder. We moesten er allemaal even aan wennen. Dat strakke kapsel. Ik zag haar een paar keer in het echt, wandelend over de Groote Markt in Haarlem, en jaren later, bij het Teylers Museum. Majesteitelijk, maar met een eerlijke lach.

Gaandeweg  der jaren is ze toch voor mij die moeder van het vaderland geworden: gemoderniseerd koningschap. Ik ben de gelegnheid geboden om haar eens te ontmoeten. Was het een loterij die mij aanwees als de persoon aan tafeltje vijf op de Ambassade in Peking tijdens haar bezoek? Ik moest helaas bedanken: ik had een vlucht naar Thailand geboekt. En alsof het zo moest zijn: toen ik incheckte in mijn hotel stond er een foto van Willem-Alexander op de balie, en de dame achter de balie moest mij vragen of ik misschien Willem-Alexander was…We deelden toen een dikke kop.

De Nederlanders scharen zich rond de troon, zei Wim Kan ooit tijdens de oliecrisis, 80 procent omdat ze monarchist zijn, 20 procent denkt: als het koud wordt, stoken we hem op.

Dat is nog steeds zo. Hollanders zijn daarin dubbel. We mopperen over elke euro die richting het Koningshuis gaat, maar als het erop aan komt, willen we ze niet kwijt.

Ze is onze top ambassadeur in het buitenland:  haar vorstelijk kielzog reizen bedrijven mee die contracten sluiten, en dat heb ik gezien.

Ze is ons boegbeeld, iemand die ons, republikein en monarchist, bindt tot een natie. Nee, ik ben geen monarchist. Maar het alternatief lonkt me niet.

Micha Kat

Ik las vandaag dat Micha is gearresteerd vanwege bedreigingen aan het adres van de advocaat die de verdachte in de moord van Marianne Vaatstra bijstaat.

Het is geen wereldnieuws.

Micha boert al jaren een bittere strijd met de wereld, en dit is een van zijn laatste oorlogen. Met ‘laatste’ bedoel meest recente, want na deze komen er meer.

Ik heb met Micha een aantal plezierige gesprekken gehad in Mad Murphys in Almaty, Kazakhstan. Hij was daar, geloof ik, vanwege een vriendin. Hij probeerde mij toen al, en we hebben het over 2005-2007, ervan te overtuigen hoe de wereld samenhing in complotten. Het ging over pedofielen, corrupte kranten, de Koningin, en nog zo wat meer. Hij is ook een belezen man, en dat trok mij aan. Die complotten deed ik af met ‘ach, nee, kom nou toch, sjonge sjonge.

Op Youtube plaatst hij met regelmaat zijn monologen, en de man die ik kende van de bar in Almaty bleek nu helemaal los te zijn: onsamenhangende betogen, soms in een erg opgewonden toon.

En het was zo’n aardige en erudiete man. Hoe kan het zo ontsporen, hoe gaan rationale mensen opeens over in geloof? Geloof in allerhande slecht onderbouwde theorieen, geloof in reliogie, als voorbeeld. Conspiracy theories zijn volgens mij vergelijkbaar met religie: de zucht om wat onverklaarbaar lijkt bij te schrijven op het conto van iets hogers, in zijn geval een samenhangend netwerk van overheidspersonen.

Ik bewaar, desondanks, goeie herinneringen aan Micha. En als hij dit leest, dan hoop ik dat hij hetzelfde voelt. Waar rook is, is vuur, en dus geef ik hem het voordeel van de twijfel. Maar om de wereld samen te binden in een web van kwaadwillende personen, dat gaat wat ver.

Luchtvervuiling Beijing

De luchtvervuiling in China is opnieuw het onderwerp van gesprek in mijn vriendenkring.
We lijden eronder: we voelen ons niet echt lekker, en we gooien het snel op ‘ik was wat grieperig’ of ‘ik had geen zin om te werken’.
Het is ook iets psychologisch; als je niet elke morgen naar de computer rent om de laatste nummers van de Amerikaanse ambassade binnen te slpene, voel je je wat beter. Want de zon kan ook schijnen tijdens verschrikkelijke vervuiling,
Ik trek elke morgen het gordijn op een kier. Ik beschouw wat ik kan zien en meet visueel de vervuiling. Ik word er best goed in.
Het is nu 155 terwijl ik dit schrijf, op een zaterdagavond om 11.46; niet slecht.
In Nederland zou dat bere slecht zijn, maar ja, alles is relatief.
Het is goed dat ook de staatsmedia in China de ‘mist’ niet langer ‘mist’ noemen, maar ondweg vervuiling. Dat duidt op een aanpak. Economische groei mag blijkbaar niet langer ten koste aan van het welzijn van het volk. Dat zou een belangrijke stap zijn.

Ondertussen ademen wij door., vertrekt DD voor drie weken naar de provincie voor een familiebezoek. en buffel ik door een paar zware weken in school.

Amerika, land of the brave.

Ik had en heb niks met de wielersport, keek naar de Tour de France vanwege de mooie plaatjes, begreep en begrijp niks van de Mart Smeets opgewondenheid.
Lance A. komt uiteindelijk uit zijn dopingkast, in een interview met Ophra W.
Daar werden ze allebei beter van: zij moest haar televisieknaal weer wat opkrikken, hij hoopt door maar heel veel sorry te zeggen, weer eens te kunnen fietsen, of langlaufen, of wat die lul ook maar wil doen.
Want een lul, dat is het.
Zo Amerikaans, een bekentenis doen op TV. Een volledige sport om zeep helpen, liegen tot een paar maanden terug, en dan maar hup, voor een goed betalende camera opbiechten en daarna een dik boek schrijven, 50 miljoen terugbetalen aan de sponsor, en vervolgens weer innen.
Ziekmakende simplicity.

Zoals de wapenwetten. Het is verschrikkelijk simpel. De President wordt neergezet als een hypocriet: zijn dochters wel beschermd, en de onze niet?

Simpel toch?

Ik heb tegen mijn goeie vriend Bill, Republikein in hart en nieren, gezegd dat ik een mogelijk bezoek aan de US nog even uitstel.

Zoveel wapens, zoveel simpelheid: dat gaat nooit goed.

adem in….

Terecht staat Beijing vandaag in het nieuws te boek als het slechte jongetje. De luchtvervuiling vandaag is de ergste die ik in mijn 13 jaar heb gezien.
De regering raadt aan binnen te blijven: dat lost natuurlijk niets op. Binnen is het gewoon net zo erg als daarbuiten, een schijnveiligheid.
De reden voor deze vervuiling is bekend.
Volgende msand komt China tot stilstand vanwege het Chinese nieuwjaar en de fabrieken maken nu overure. Nee, het zijn niet de auto’s of de mensen die nog steeds kool stoken: het is de economische drang. Punt uit.
Schandalig, jazeker. De Chinezen slaan het advies van hun regering in de niet bestaande wind en stappen vrolijk de straat op.

Man bijt hond (en andere berichten)

Men in het westen denkt dat China nogal achterlijk is.

Natuurlijk, een economisch wonder dat de wereldcrisis doorstaat, maar voor de rest denkt men nogal laatdunkend over China. Hier wordt namelijk hond gegeten.

Inderdaad, ik zou een restaurant kunnen vinden in Beijing dat hond op het menu heeft. Je hebt meer geluk als je in het noorden van China een restaurantje binnenloopt. Hondenvlees schijnt namelijk een echte winterkost te zijn. Je wordt er warm van. Zo zegt men. Waar die honden vandaan komen, daar lopen de meningen over uiteen. Iemand zei dat ze net als koeien worden ‘gekweekt’ voor de slacht. Anderen fluisteren over straathonden. Tja.

Blijkbaar eet men ook hond in het hart van Europa: Zwitserland. En toen er moest worden gestemd over het verbieden van het eten van hond, viel dat niet in goede aarde bij de Zwitsers. Het bericht deed me glimlachen. Ik kan begrijpen dat in Noord Korea (voedselschaarste) en noord China (verwant aan Noord Korea) hond wordt gegeten. In tijden van armoede geldt het recht van de sterkste. Erst komt das fressen, und dan komt die moral, of woorden van die strekking. Maar in het rijke Zwitserland? Daar kan ik wel even over peinzen.

Ook om even bij stil te staan: 150.000 euro vandalen schade tijdens de oudejaarsfestiviteiten in mijn stad, Haarlem. Voor dat geld kan je heel wat (nu flink gekorte) amateurgezelschappen een hart onder de riem steken. Maar dat geld gaat nu naar brievenbussen, lantaarnpalen, parkjes en bankjes. Ook belangrijk, maar toch.

Terwijl de twitterende wereld die druk maakte over het feit dat de NRC en de Volkskrant prominent melding maakten van de scheiding van die voetballer en zijn vrouw (iets over een gestrand droomhuwelijk), trok ik een wenkbrauw op (maar niet meer dan dat) over het feit dat men daar dan weer over twittert. Als je je al niet druk maakt over dat gebroken huwelijk, waarom je dan wel druk maken over het feit dat het in je krant staat? Waarop de krant daar dan weer over schrijft, etc.

Het nieuws in China meldt dat het vanaf nu geboden is te stoppen voor een oranje verkeerslicht. Dat had, in de eerste dagen van 2013, veel blikschade tot gevolg. Hoe leg je de werking van oranje uit aan een Chinese chauffeur? Riemen vast, ook voor de passagier in de taxi. Maar na vijf dagen in het nieuwe jaar wordt het met die nieuwe regel alweer niet zo nauw genomen.

Restricties op het internet? Vooralsnog kunt u mij lezen en zijn dus VPNs nog toegestaan.