I
Een laatste wandeling door Bangkok. Voor nu dan. Wat Pho, waar de liggende Buddha een toeristische attractie is, was het startpunt. De voetzolen zijn in restauratie. Na 200 jaar begrijpelijk. We kuierden daarna door markten en steegjes. Nee, verwacht hier geen bespiegeling over bijvoorbeeld hoe religie ook gaat over geld. Buddha is big money. Niet hier, niet nu. Prachtige bloemenmarkt. Hoe die rozen gewikkeld in kranten de tropische nacht overleven? Life is short.
Dit is het staartje van de vakantie.
Nu hebben we bijna het laatste oortje versnoept en houden ons financieel een tikkeltje gedeisd. Vakantie is heerlijk, maar het is ook erg fijn om straks weer in ons eigen gedoetje te zijn. Ik leef prima vanuit een koffer (zeker met strijkvrije overhemden) maar om ook weer eens mijn eigen biefstuk te bakken in mijn eigen IKEA pannetje, met draaiende katten tussen de benen en mijn eigen muziek… Niet slecht.
Nog twee nachtjes slapen in het heerlijke LeMeredien Bangkok en we zijn thuis.
Muggen houden, net als mensen, van buiten de deur eten. Hotel De Knieholte staat wijd en zijd bekend om zijn voortreffelijke keuken, iedere mug kent Restaurant Achter De Elleboog, en als er echt muggenoten moet worden : Bistro Tussen De Tenen serveert delicate gastronomische genoegens. (Discotheek De Oorlel serveert emmers voor de ware dorstigen.)
Wie in mijn buurt verkeert, hoeft zich niet in te smeren met mugverdrijvende chemicalien: ik ben in de muggenwereld, ook internationaal gezien, als de pleisterplaats waar het goed prikken is, een vuurtoren in de nacht, een 24-uurs etablissment met een knipperend bordje: OPEN!
(En niet alleen muggen leggen graag bij mij aan: een jaar geleden kreeg ik een ‘muggensteek’ die leidde tot een grote zwelling. De dokter, die toevallig jaren in de tropen had gewerkt, werd heel enthousiast toen hij een heuse spinnenbeet onder handen had. Waar ik die had opgelopen? Nou gewoon, op straat…)
Ik zou Richard Dawkins, die zo geweldig kan uitleggen hoe de evolutie in elkaar steekt, eens moeten emailen met de vraag wat de betekenis en waarde van de mug is in het grote geheel van de wereldorde, maar mijn vraag is waarschijnlijk te dom, dus dat doe ik maar niet.
En dan ben je ook nog eens Haarlemmer, en dus een Mug. Zijn Haarlemmers zo irritant en bloeddorstig? Laten wij na elk familiebezoek buiten de stadsgrenzen een jeukerig gevoel achter?
Mocht u denken dat ik mijn dagen en nachten hier in de tropen jeukend, krabbend, schurkend en vloekend doorbreng: nee, hier verkopen ze flesjes met harnaswerking. Geen mug komt in mijn vesting. Walgend keert het muggenleger zich van mij af, terwijl ze hun prikbuisjes dichtknijpen.
En voor mijn biovegonomische ‘een -dier-is – ook- maar- een- mens’ vrienden: het is getest op dieren. Muggen.
Ik was voor een bliksembezoekje in Nederland voor de bruiloft van mijn enige neefje (nou ja, neefje, net zo groot als ik als op mijn tenen ga staan) en kon even genieten van Holland in de lente. De tulpen waren gekopt, de bollen gerooid, wolken scheerden op een ferme bries over het vlakke land, en wij dronken champagne tussen de landerijen met een feestelijke zon, en nog wat meer champagne, en toen dansen met de bruid, en de moeder van de bruid en nog maar een glaasje, maar de oma van de bruid wilde niet dansen want “als ik mijn been breek heb ik er nog weken last van.” Toen hadden de wolken zich al in Vermeer-kwasten gedoopt en gingen wij uitgebreid tafelen tussen de hooibalen. Zo’n heerlijke bruiloft dus.
Omdat ik maar even was, zat ik op een strak zelfopgelegd schema. De bank, de notaris, het huis en de nieuwe huurder,…En natuurlijk even inkopen.
Het zal vreemd klinken, maar dit staat steevast op het boodschappenlijstje: Unox rookworst, deodorant, cup-a-soup, scheermesjes, stroopwafels. Alles behalve de Unox rookworst is ook in China te koop (en nu gaat vast iemand me mailen dat je via Taobao ook Unox rookworst kan bestellen) maar het heeft zich ooit in mijn hoofd genesteld dat het allemaal in Nederland goedkoper is. Ik ben tenslotte, juist, een echte Hollander.
Mijn eerste morgen was ik vroeg uit de veren en marcheerde naar de Vomar, zo’n beetje om de hoek van mijn logeeradres, koos een boodschappenmandje op wielen (een karretje staat zo hebberig) en liep zo tegen een Unox rookworst aanbieding aan. Ik moest er mijn bril bij oppoetsen: 99 eurocent! Dat kunnen we niet laten liggen, dus 12 in het mandje, en daarboven op kwam een ontbijtkoek, kaas, verse stroopwafels, …nou ja, u kunt het zelf aanvullen.
Bij de kassa plaatste ik een en ander op de band, parkeerde mijn bordje ‘volgende klant’ keurig aan het eind, en observeerde het aanslaan. De rookworst was opeens 1,99 euro. “Pardon, die stond voor 99 cent?” De cassiere aarzelde. “Dat zag ik ook,” zei de mevrouw die haar biscuitjes stond in te pakken. “Ik dacht, die zullen wel over de datum zijn. Maar ja, 99 cent.” De cassiere ging bellen. Ik excuseerde mij en mijn rookworsten tegenover de klant achter mij.
“Mina, met mij. Ja, leuk je haar. Heb je een leuk weekend gehad? Luister, Unox magere rookworst, 99? Wil je even voor mij kijken?”Ik had gelijk, maar het was inmiddels aangeslagen en moest weer worden afgeboekt, waarvoor een sleutel moest worden aangeleverd. Uiteindelijk was daar de rekening van 52 euro en 20 cent. Ik overhandige twee briefjes van 50. “U hebt niet kleiner?” “Mevrouw, ik ben net aangekomen in Nederland, en dit is alles wat ik heb.”
“Nou.” Ze gaf een ram op de kassa. “Dat gaat nog leuk worden.”
“Dat hoop ik ook.”, bitste ik terug. (Vroeg opstaan + vriendelijk zijn is nooit mijn sterkste kant geweest.) “De volgende keer moet die meneer misschien maar in een andere rij gaan staan.”, deed de klant achter mij een duit in het zakje.
Dat was mijn moment. Ik zag het al aankomen, met toeters en bellen en aanzwellende applaus. Ik draaide mij om naar de klant achter mij, die mogelijk met een nog verkeerder been uit bed was gestapt dan ik. “Meneer, ik voel me nu weer helemaal thuis in Nederland. Dank u wel.” Ik bezegelde dit met een koele maar dodelijke blik, iets langer aangehouden dan noodzakelijk. De cassiere begon drifting geld te tellen. “Nee hoor,” schrilde ze, “iedere klant is hier koning en altijd welkom! Kijkt u eens, 60..70…80… en dat maakt honderd.”
Toen ik inpakte, draaide ze zich nog een keer om. “Nog een fijne dag in Nederland meneer!”
achterob 